1. bəxtiyar vahabzadənin dəyərli şeiri.


vaxtın dəyirmanında daş əridi, qum oldu,
tarixə atdığıımız qayıtdı, lüzum oldu.
dünənin həqiqəti bu gün tərs yozum oldu,
niyə də yozulmasın, axı, dünya fırlanır.

çox ovlaqlar içində çox ovları ovladım,
aşıb-daşan arzumu mən artıq cilovladım.
mən atamı ötmüşəm, məni ötür övladım,
bu, belə də olmalı, axı, dünya fırlanır.

dünən düz sandığımı bu gün əyri sanıram.
bəzən olur, özümdən özüm oğurlanıram.
hər il başqa arzunun başına fırlanıram,
niyə də fırlanmayım, axı, dünya fırlanır...

çox əyilən görmüşəm, əyilməyən başları.
sular duruldu, gördük dibindəki daşları
ünvanını dəyişdi dünənin alqışları;
niyə də dəyişməsin, axı, dünya fırlanır...

necə dönür bu dövran, necə dönür bu gərdiş,
tazıların üstünə dovşanlar da gülərmiş.
dünya bina olandan hər şey dəyişilərmiş,
dəyişməsin neyləsin, axı, dünya fırlanır.

əbədini dünyada mən əbədi sanmadım,
bir atəşə tutuşdum, min atəşə yanmadım,
bütlər gəldi və getdi, birinə inanmadım
niyə inanmalıyam, axı, dünya fırlanır.

fırlandıqca bu dünya, yox da dönüb var olur,
quruyan çeşmələrdən sular yenə car olur.
bu dünyanın xeyri də, şəri də təkrar olur,
niyə təkrar olmasın? axı, dünya fırlanır.

min-min illər bu dünya beləcə fırlansa da,
bir yuvanın bülbülü min budağa qonsa da,
aylar, illər, fəsillər bir-birini dansa da,
dəyişməzdir əqidəm, çox da dünya fırlanır,

nə qədər istəyirsə, min o qədər fırlana,
qarşıma gah şər çıxa, gah xeyir dığırlana.
çərxi-fələk istəyir lap dolana tərsinə,
əqidəmi heç nəyə dəyişmərəm mən yenə.