2. uşağın öz bacarığını kəşf etməyin qarşısını alan məsələdir. ata gəlib "bala get bunu öyrən", ana da gəlib "bala get bu birisini öyrən" deyəndə uşaq bilmir nağarsın. götürüm elə özümü. bəlkə mənim bir istedadım var, ancaq sağolsun atam sıçıb hamsının içinə. oturub istedadımı necə tapmağımı fikirləşəndə atam ordan "ayə ələsgər noldu sənin cavabların getmirsən xarijə" deyir. sırf atam dost-tanışlarına oğlum xaricdə oxuyur deyəcək deyə mənim ağzıma sıçır. heç olmasa yaxşıdı azərbaycanda oxumaqdan qaça bilirəm dərd yarı. amma belə olmamalıdı. nizami elə belə demiyib ki, kamil bir palançı olsa da insan, yaxşıdır yarımçıq papaqçılıqdan. mən bəlkə kamil bir palançı ola bilərdim, ancaq valideyn basqısı məni yarımçıq papaqçı eləyir. dəhşətdi ətağa.

bir qonaqlıqda atam fəxrlə oğlum gedəcək xaricə zad deyəndə kişinin ümidlərini də qırmaq olmur. bir də baxırsan ki, ay valideynlərimin xətrinə dəymiyim deyə pox olmuşam. axırda da ata gəlib deyir ki, "oxumayacaq idin niyə gedirdin?". gəl indi başa sal ki, "ə dümsüy sən elə fəxrlə danışırdın ki, səni qırmaq istəmədim".
bir qonaqlıqda heç yadımnan çıxmaz atam kimi birisi 3 yaşlı oğluna indidən peşə seçirdi. mənə "başsız səncə bunnan nə çıxar? topa vurmağına bax. bir az böyüsün qoyum futbola, kalan pul var futbolda" deyirdi. yenə də valideyn özünü düşünür. pul.. bu köpəyoğlu elə şeydir ki, ifadə eləmək belə çətindi.

son olaraq da mənə heç vaxt başı var amma oxumur deməyiblər, çünki (bax: başsız atlı)