322. bu gün, hətta daha dəqiq hazırkı gecə sevgilimlə ilk telefon danışığımızdan düz 3 il keçir.
həyatımda keçirdiyim nadir həyacanlardan birini yaşadım o gecə. əlimdə köhnəlmiş nokia 6151, üstündə tikanlı fason girişi olan qulaqcıq. ona qədər ünsiyyətdə olmadığım, lakin mənnən xoşlandığını eşidən kimi danışmağa razılıq verdiyim bir qız ilə ünsiyyətdə olacağdım. bunun üçün bakcell-in "yatma danış" ının verdiyi fürsəti əla dəyərləndirmişdim. saat gecə 12-ni gözdüyürdüm. həyəcanımın səbəbi bu insana qarşı olan "qığılcım" ı artıq hiss etməyim idi.
gecə yarı onu yığdım və ilk dəfə titrək səslə danışırdım bunu da deyim. hal-əhval tutduğdan sonra ona "heç yeni ildə gecə 12-ni bu cür gözləmirdim" və "heç qəbul imtahanında həyəcanlanmamışdım" deməyim gülüşünə səbəb olmuşdu.
artıq bu gecədən bu sevginin faktiki təməli qoyulmuşdu. hər şeyi dünən olmuş kimi xatırlayıram. "3 il nədir ki?" deyə soruşa bilərsiz amma 3 il ərzində yaşadığım o dialoqları yadda saxlamağa çalışmadan xatırlayıram. indi o artıq nişanlıdı və bəlkə də "27 iyul" un bizim üçün xüsusiliyinin mahiyyətini xatırlamır. yəqin ki, təqvimindəki adi günlərdən birinə çoxdan çevrilib. amma mənim təqvimimdə bu gün amerikanların 4 iyulu aldığı kvadratın içində daim qalacaq.