2. uşaq vaxtı getdiyim bağçanın yaxınındakı qarajda olan manyak.

içərisi çox vahiməli idi və qaranlıq idi, hətta bir dəfə onun bədəninin bir hissəsini görmüşdüm. uşaqlardan ən böyüyü bir dəfə qapıya yaxınlaşmış onunla əlaqə qurmağa nail olmayaraq geri addım atmışdı.

bir dəfə bağçadan evə qayıdanda maşının biri saxladı, gəl dedi, mən də nə olduğun soruşa soruşa sakitliyimə verib yaxınlaşırdım. qara maşın olduğu yadımdadı. sonra məni çağırdı kim götürməyə gəlmişdisə artıq, xeyli uzaqlaşdığımın fərqinə varıb qaça-qaça ona tərəf getdim.

o gündən sonra həmin o manyakın o maşının içində gizləndiyinə inanırdım. hər gün bağçaya gedəndə, ekskursiyaya çıxanda, oynamaq vaxtı gələndə o manyakın ordan çıxacağı vahiməsi ilə 3 il bağçaya gedib-gəlmişdim.

məktəb vaxtı ilk siniflərdə padvaldakı adamyeyən siçovullarla əlbir olan manyakdı o həm də zənnimcə.

indi bunları yazdıqca da zehnimizcə yaratdığımız totemləri düşündüm, uşaqlıqda təməli qoyulan şeylər böyüdükcə beyinə qazınıb necə qorxular, inanclar yaradır. ah, vah.