6. ailələr və cəmiyyət mənə görə ən böyük günahkarlardır. mən oxumaq üçün özümü didib dağıdırdım, əlimdən kitab düşməzdi, ingilis dili dərsində 1 dərs əvvəldən olan mətni gələn dəfəki dərsə bircə-bircə lüğətdən tapıb tərcümə edib özümlə aparırdım, bu o demək idi ki mən razı idim hazırlıqsız, heç bir tələbsiz, xərcsiz oxumağa razı idim, ədəbiyyatı lap çox sevirdim, riyaziyyat da demək olar ki sinifin 1-ciləri sırasında idim. nə olsun??? nə edə bildim??? qardaşım oxumaya-oxumaya atam ona yalvarırdı ki, amanın günüdür oxu, oğlum, oxu, xalq nə deyər mənə, el-oba nə deyər mənə, borc tapıb onu kursa hazırlığa göndərirdi, mənim əlimdə kitab görəndə isə söyə-söyə deyirdi ki, gəbərəcəksən amma oxumağa qoymayacam səni. 9-dan çıxartdı məni, yenə əl çəkmədim. texnikoma verdim sənədlərimi, qəbul oldum. dedi nə? mənim qızım pozğun olacaq? mənim qızım arxasına şalvarı yapışdırıb tıkqıldada-tıkqıldada məktəbə gedəcək?! yalvardım, yaxardım qoymadı . düz 2 il depressiyaya düşdüm, amma o 2 ildə heç kimlə danışmamaq və hər 2 gün ərzində 1 kitabı oxuyub bitirmək oldu işim-gücüm. hər nə isə, oğlanlar oxuma şansı olub oxuya bilməməyi seçə bilirlər, qızlar isə çərçivələrdə məhv olub gedirlər, ya da çərçivəsizlər pozğunluğu seçib qalanlarının da şansını qara ləkəyə gətirirlər. hamısında, hər şeydə ailələrin böyük-böyük günahları var! təhsil bizə ailəmizin aşılamalı olduğu bir anlamdı! onlarsa dar düşüncələrdə savadsız gənclər, oğrular, pozğunlar yetişdirirlər.