4. bir post yazmışam ona aid. birini də yazacam. amma qısa.
məncə bütün romanlarında dəhşətli bir tənhalıq var. sanki kimsə bir kənara çəkilib bir roman yazıb və bizə demək istəyir ki, baxın, mən burdayam, təkəm, çətindi və həmişə tək olacam.

romanlarındakı obrazlar da qəribədir: köhnə fotoşəkillər yığan, bomba düzəldib abşdakı azadlıq heykələrini partladan, gördüyü cinayəti polisə gec xəbər verdiyi üçün ömür boyu əzab çəkən, öz adından yazmağı tərgidib başqa birinin adından detektiv əsərlər yazan və s və ilaxır.

post-modernist romanda insan varoluşunu detektiv abu-havayla , axtarış motivləriylə, cinayət əlaqələndirən və detektiv axtarışla bərabər roman sənətini, insan təbitəinin tənhalığını bizə göstərən yazıçı. ola bilsin ki, romanlarının sonlarını tam bəyənmirəm, amma bu paul austeri kiçiltmir. bəlkə də o özü romanlarında yarımçıqlıq istəyir. bəlkə elə tam olmaq, ideal olmaq insan təbitəinə zidd olduğu üçün bunu eləmir ?