1. qabiliyyətini üzə çıxara bilməyən insanların gülərək trajikomik bir formada istifadə etdikləri, çoxluq tərəfindən sevilməyən deyim.

hamı kimi mən də uşaqlıqdan bəri özümü sübut etməyə çalışmışam. bəzən bacardığımı zənn etmişəm bəzən də ümumiyyətlə heç nə edə bilməmişəm.

ilk nəaliyətim türk litseyinə qəbul olmağımdı. birinci ildə yəni yeddinci sinifdə riyaziyyat üzrə keçirilən test imtahanında birinci yerə çıxmağım dörd illik litsey həyatımdakı son nəaliyətim olub.

nə yaxşı futbol oynaya bilirdim, nə də sinif rəhbərimizin sevimli şagirdi idim. yoldaşlarım arasında sevilirdim sadəcə. bəlkə də kim nə xahiş etsə edirdim ona görə.

doqquzuncu sinifdə qruplara uyğun sinifləri böldülər. o qədər bacarıqsız olmuşam ki bu həyatda o anda belə bilə-bilə, müəllimlərin sevdiyiniz ixtisası seçin demələrinə baxmayaraq sırf ingilis dili və riyaziyyatım güclüdü deyə birinci qrupu seçmək istəyirdim. amma bu məntiqsiz istəyimi belə yerinə yetirəcək bacarığım olmadığı üçün ailəmin zoru ilə dördüncü qrup oxumağa məcbur qalmışdım.

həmin vaxtlar atam gözümdən düşmüşdü. məni liseydən evə aparanda birinci qrup oxuyacağımı ona bildirmiş qarşılığında da hə cavabını almışdım. mama 4cü qrup oxumağımı atam kimi həkim olmağımı istəyirdi. sabahsı gün atam yolda dedi ki get dördüncü qrupa yazıl.

biologiya və kimya ümumiyyətlə tibb mənim üçün deyildi. oxuya bilmədim, oxumadım. sınaq nəticələrini görən ev əhli ortaq qərarla litseydən məni çıxarıb fərdi hazırlığa göndərdilər sonuncu ilimdə. yeganə dostlarımdan da elə ayrı düşdük. qəbul imtahanımda alışqın olduğum hissi təkrar yaşadım. kəsildim. məktəbə bir il tez başlamışdım deyə əsgərliyə də getmədim.

oturdum dedim bu dəfə olacaq yösə hazırlaşdım. axır ki qəbul oldum. amma ixtisas seçimini yenə onlar etmişdi. ilk sırada tibb sonra diş həkimliyi, maaliyyə və belə dövlət işlərində yaxşı pul qazanacağımı düşündükləri ixtisaslar olaraq davam edirdi. maaliyyəyə qəbul oldum.

türkiyəyə gəldiyim birinci il dərslərə gedə bilmirdim, çəkinirdim hamıdan, içəri girəndə mənə baxdıqlarını güldüklərini zənn edirdim. cəmi üç dəfə getdim birinci il. ikisini də təhsil haqqını ödəmək üçün.

ikinci il öyrəşdim biraz. amma nə fayda hələ də birinci ilin dərslərinə girirdim. özümə düzəldəcəyimə söz verdim.

birinci yarım ilin viza imtahanlarında səhərə qədər not əzbərləyib səhərə yaxın yatıb qalmışdım. sonra oyanıb tələsik imtahana getmişdim. amma hamı gülmüşdü. mən də onlara qatıldım üç dörd saniyə söhbəti başa düşmək üçün amma başa düşə bilmədim. bu dəfə həqiqətən də mənə güldüklərinin fərqinə vardığımda çıxdım sinifdən. tualetə gedib lc waikikidən aldığım qalın "kazağın" tikişlərini gördüm. yandan və boynumdan sallanan etiketləri də həmçinin.

ikinci il nə də ki üçüncü il dərsə getmədim.

ikinci ilin yay tətilində hövsanda oteldə resepsiyon işi tapdım. yaxşı pul qazanıb fotoaparat aldım özümə. youtubedan, tanışlardan öyrənməyə başladım fotoaparatı xüsusilə də manuel və video çəkilişi. tam öyrənəndən sonra montaj proqramlarını yükləyib onları da youtubedan öyrənməyə başladım.

türkiyəyə qayıdanda tam pro fotoqraf idim. şəhərin adına uyğun "fotoğrafçılar kulübü"nə üzv oldum. bir yerdə digər şəhərlərə, kəndlərə gedib fotolar videolar çəkməyə başladım. ən çətin adobe proqramı olan adobe after effects də daxil olmaqla bütün adobe proqlamlarını tam öyrənmişdim. özümü yaxşı hiss edirdim. işlərim bəyənilirdi. sübut etməyi bacarmış kimiydim.

sonra o kulübün qurucusu "x adlı" şəxs şəhərdən ayrılıb başqa yerə köçdü deyə dağıldı kulub.

yenə yarım qalmışdım.

indi də ieltslə avropaya qaçmaq istəyirəm. bəlkə orda alınar. "sinema ve televizyon" tərzi bir bölümdə oxuyub öz istədiyim işi görmək istəyirəm.

necə deyərlər oğlanlar var şərait yoxdur.