2. anamın dayısı ölmüşdü bu həftə. bəlkə də keçən həftə idi, bilmirəm. anam yuxudan oyatdı səhər tezdən. "yəhya dayı can üstədi, tez elə gedirik". heç nə başa düşmədim, yuxuluydum. bəlkə də keçən həftə idi.

hava isti idi çöldə, yəhya dayıgilin evlərinə çatdıq, ikinci mərtəbədə yaşayırdılar, qapını tanımadığım bir qadın açdı. yəhya dayı qonaq otağındakı divanda uzanmışdı. ətrafında qohumlar var idi. anam otağa girəndə dayısı arvadı firuzə xala üstünə cumdu, qucaqlaşıb ağlamağa başladılar. kişi hələ ölməmişdi. sonra anam məni çağırdı ki, dayı ilə görüşüb vidalaşım. keçmədim içəri, firuzə xaladan qorxurdum, amerikan futbolundakı oğlanlar kimi cumurdu adamın üstünə, anam aşacaqdı az qalsın. mətbəxə getdim. su içmək isəyirdim. mətbəxə daxil olarkən stolun üstünə qoyulmuş 3 dənə şaftalı diqqətimi cəlb elədi. özümü görməməzliyə vurdum. su süzüb içdim. mətbəxin pəncərəsindən çölə baxdım. həyətdə uşaqlar oyun oynayırdı. üç dənə uşaq velosiped sürürdü. bir dənəsi isə onların yanı ilə qaçıb "diyu diyuuuu ııııııhhııhhhııhh" səsləri çıxarırdı. uşaq özündə 300 manat maaş alan atanı ehtiva edirdi. sonra 1500 manat maaş alan atanın velosiped sürən oğlu, o cındırın oğlu dönüb 300 manata dedi ki, "qışqırma da qulağımın dibində!". 300 manat duruxdu. amma ani tərəddüddən sonra heçnə olmamış kimi ləyaqətsizcə velosipedin arxasınca qaçıb eyni səsləri çıxartmağa başladı. ani hərəkətlərlə bədənini sağa sola əyərək velosiped sürdüyünü xəyal edirdi. bütün bunları izləyərkən beynimdə şaftalı var idi. şaftalını yeməklə yeməmək arasında mübarizə aparırdım. özümü inandırmağa başladım ki, burda ayıb heç bir şey yoxdu. onsuz da gedişatı dəyişə bilmərəm. əslində beynim şaftalını yeyəcəyimi çoxdan qəbul eləmişdi. çünki normalda həmişə 2 stəkan su içən mən mətbəxə girəndə yarım stəkan süzmüşdüm özümə.

birinci şaftalını yeyib bitirdim. tumunu velosiped sürənə atdım, dəymədi. ikincini də bitirirdim ki, qonaq otağında inilti səsi gəldi, hamı qorxudan qışqırmağa başladı, kişi hələ ölməmişdi, qaça-qaça firuzə xala mətbəxə girdi. əri orda can verərkən mən bir əlimi şaftalının altına boşqab kimi tutmuşdum ki, suyu yerə axmasın. neyniyəcəyimi bilmədim. özümü kədərlənmiş kimi göstərmək istəyirdim. "nədir bu zamansız ölüşlər firuzə xala?" deyirmiş kimi başımı yellədim. başını yelləyib "utanmırsan da" dedi. çıxmalıydım mətbəxdən. bir dənə şaftalı qalmışdı. beynimdə plan qurdum ki, yəhya dayı öləndə ara qızışacaq, ağlaşma düşəcək o arada tez gəlib yeyərəm. çıxdım mətbəxdən.

koridorda divarın bir küncünə söykənmiş xalçaya rast gəldim. məlum idi; kişini bu xalçaya bürüyəcəkdilər. amma xalça gözümə böyük göründü. yəhya dayı bu qədər hündür deyildi axı. maraq dalğası məni bürüdü. qapı döyüldü, açdılar qapını, yenə tanımadığım biri idi, kişinin gəlməyi ilə hamı yan otağlara keçdi, nəyi isə müzakirə edirdilər, deyəsən dəfn mərasimi ilə bağlı idi. yəhya dayı tək qaldı otaqda. keçib yanında əyləşdim. ətrafıma baxdım heç kim yox idi. yəhya dayı gözlərini tavana zilləyib ağır-ağır nəfəs alırdı. bilinirdi ki, son anlarını yaşıyır. ölümünə dəqiqələr qalıb. astadan soruşdum: -dayı sənin boyun neçədi? dayıı. sənin boyun neçədi? cavab vermirdi. burnumuz arasında 30 sm məsafə var idi. birdən ağlıma gəldi ki, görəsən ölümə bu qədər yaxınlaşmış birini güldürə bilərəm? dilimi çıxarıb üzümü qəribə hallara saldım. reaksiya yox idi yenə. bu cür anlarda başqa şeylərdən danışıb ölümü unutdurmaq istədim ona. qulağına əyilib dedim: 2 manata lobya olar a kişi? o pula bud dibi alaram ya ciyər alıb kartofnan qovuraram, həm daha tutumludu, həm də doyumlu. lobya xoşluyan var? hamı da evdə əri nə xoşluyursa onu bişirir də. bəs bu lobyanın forsu kimədi? təzdən üzünə baxdım yenə reaksiya yox idi. firuzə xala girdi içəri. ayağa qalxıb "nədir bu zamansız ölüşlər firuzə xala?" deyirmiş kimi başımı yellədim yenə. şəfqətlə mənə baxıb gülümsədi, ərinin son anlarında yanında olmuş, ürək dirək vermişdim ona. yəhya dayıdan möhkəm inilti səsi eşidildi, kişi son nəfəsini verirdi, firuzə xala qışqırdı, hamı otağa qaçmağa başladı. hamı otağa qaçarkən əks istiqamətdə bədənimi sağa sola əyərək mətbəxə qaçmağa başladım. otağa qaçanlar dönüb təəccüblə mənə baxırdı.