2. tunisli rejissor nacer khemir in 2005 ci ildə çəkdiyi bir yol hekayəsi.
gərçək sevginin əbədi eşqə çevrilməsi, ölümün bir son yox əslində sevgiliyə qovuşmağın bir yolu olduğunu,bütün insanları fərqlilikləri ilə qəbul edib sevməyi,insan-i kamil olmağa gedən bir yol hekayəsi .film başdan sona təsəvvüfi simvollarla doludu və təsəvvüf, sufi ədəbiyyatını armand amar ın mistik musiqiləri ilə uyum içində nağılvari bir dillə başa salır.film h.şakurun oxuduğu al-i imran surəsiylə birlikdə, məbəddə vəcd halında rəqs edib oxuyan qızılı saçlı bir dərvişin rəqsi ilə başlayır, bu dərviş eşqi simvolizə edir.şəriət və təriqət əhli sözlü və ya sözsüz musiqi ilə biryerdə qur'an oxumağın caiz olmadığını bildirir çünki qur'an oxunarkən dinləyən şəxs fizik və ya metafizik aləmdə başqa bir şeylə məşğul olmamalıdı.ancaq filmin ilk səhnəsində eşqi simvolizə edən dərvişin, varlığı simvolizə edən süpürgə ilə vəcd halında arxa fonda çalan tın larla uyum içində öz özünə bir şeyler söylərkən rəqs etdiyini görürük, izlənən vurmalı çalğılarla (musiqi alətləri) statik olaraq rəsm edilərkən, izləyən, ayətlərə yönləndirilərək dinamizm edilir.bunu dağları dələrkən izlənən fərhadın yorulmaması fəqət dağları dələn fərhadı izləyən izləyicinin yorulması kimi bir misalla açıqlaya bilərik.
filmin baş xarakteri gəncliyində şahzadə olan bab aziz, sazəndələrin, xanəndə və rəqqasənin olduğu bir çadırda keyf məclisində olarkən, çöldə gördüyü bir ceyranın arxasıyca düşər,özünü itirib gerçəyi tapma yolunda seyr-i süluk (fani olandan baqi olana) keçiş səyahətinə ilk addımını atar. (alis möcüzələr diyarında dovşanın, neo matrix də dovşan dövməli qızın arxasınca düşər)...
filmi başdan sona yazmaq fikrim yoxdu sadəcə bəzi simvolizm dili ilə açıqlanan səhnələri yazmaq istədim.