3. təsəvvür edin; kompüterin qarşısında oturub, mərci şorbası qaşıqlayaraq film izləyirsiz və dadadadaaammmm! bir nəfərin üçölçülü elektron şəkli qarşınızda peyda olur və deyir ki, qolunuza yerləşdirilmiş düyməyə basaraq qidalanmanızı təmin edə bilərsiz. filmlər isə çoxdan arxivə basdırılıb.

the artist filmində belə bir şey var: səssiz film ulduzu olan adamın kariyerası səsli filmlərin yaranması ilə çöküşə uğrayır. film boyu hər şey səssiz ikən səsli filmlərin yarandığı nöqtədə adamın toxunduğu hər şeydən səs çıxır, insanların güldüklərini eşidir, hər tərəfdən səslər gəlir. bircə öz səsi çıxmır.
bu filmə buna görə aşiqəm.
həyatınızı bütün ciddiyyətilə həsr etdiyiniz şeylər gündəmdən çıxdıqda nə hiss edərsiz? yaxud, zövq aldığınız şeylər köhnəfikirlilik kimi qəbul olunsa, həyatınızı boş yaşadığınız fikri sizi dəli etməzmi? hazırda biz gənclərin də yaşlı nəsildə yaratdığımız təəssurat bu deyilmi?

bir dövrə modernizm adı qoymaq sanki sonuncuymuş kimi dəyərləndirmək idi. amma insanlar son atımlıq bomba olaraq postmodernizmi ortaya atdılar. "postpostmodernizm" və daha çox "post"lar ağ eləmək olar.

insanlığı nə gözləyir? zamanla hər kəs faniliyini qəbul edə bilərmi? bütün fikirlərin sonu nihilizm gətirirsə, sondan sonra nə olacaq? insan psixologiasının rasionalistləşdiyi göz önündədir - bizdən əvvəlki nəslin emosianal və pafoslu fikirləri bizdə ikrah oyadır. yeni müxalifət köhnəyə gülür, yeni aktyorlar əvvəlkilərə qəribə baxır, alternativ musiqi janrları qəlibləşdirilmiş ton keçidlərini rədd edir... bəs ən sonda olacaq olan nədir? məsələn, incəsənət mənasız hesab olunanda (artıq başlayıb), seksual həzz minimum həddinə çatanda insanlar nəyin uğrunda yaşayacaqlar? hər şey nisbidir, amma nisbətənin nisbətinə nisbətdə ən minimumlar təzədən yüksək göstəricilərə qayıda bilərmi? heç inanmıram.