1. yaponcadan tərcümədə "durmadan kitab almaq və bu kitabları oxumağı qeyri-müəyyən müddətə ertələyərək toplamaq"davranışı və vərdişinə verilən ad...izahdan da görə biləcəyimiz kimi bir çox dilə bilavasitə tərcümə oluna bilinməyən, o dildə adekvatı olmayan sözdür...həyatının hər hansı bir anında kitabla tanışan, kitabların sehrinə, möcüzəsinə qapılan hər kəsin etdiyi bir "davranış pozğunluğu" da deyə bilərik qısaca...xoş xassəli bir xüsusiyyət, hətta imtiyaz olduğunu da düşünmək olar hansı prizmadan baxılmasından asılı olaraq...bəzən kitabları sırf toxunmaq, onların varlığını hiss etmək, onların əhatəsində olmaq, nə vaxtsa işinizə yarayacağını bilmək, zaman-zaman açıb kitabın o özünəməxsus qoxusunu ciyərlərə çəkmək, ya da sadəcə fetişist bir aludəçilik duyğusuna qapılaraq satın ala, saxlaya, toplaya bilərsiniz...şəxsən mən tsundoku ənənəsini gedərək dijitallaşan, e-lektron bir dünyada maddə, materiya, əmtəə olaraq kitabın hegemoniyasını, qanlı-canlı kitab fikrininin daima üstünlüyünü müdafiə edənlərin ritualistik bir təzahürü olaraq görürəm....
entryni yazarkən yadıma derrida ile bağlı bir əhvalat düşdü...bilavasitə olmasa da entrynin tamamlayacaq xüsusiyyəti olduğu üçün paylaşmaq istədim...derridanın evində onun haqqında film çəkmək üçün müsafir olan reportyor, filosofun kitabxanasındaki rəflər dolusu kitabları görüb: "bu kitabların hamısını oxumusunuz?" deyə kifayət qədər sadelövhcə səslənən sual verir həmsöhbətinə...derrida isə "hamısını deyil, 3-4-nü oxumuşam, ama çox yaxşı oxumuşam" deyə cavab verir...fahrenheit 451 kimi distopik dünyaları yenə kitablardan oxuyacağımız bir dünya ümidiylə kitabla qalın!