1. olumsuz şeylər paylaşıb kefinizi pozmaq istəmirəm amma acı gerçəkdən də boyun qaçıra bilmərik. bu gün bir atanın sözləri ürək dağlayan tərzdən oldu. "oğlum mənnən suxarik istədi amma almağa pulum yox idi". pulunun olmaması heç, bir atanın bu duruma ağlamasını hansı ürək qaldırar axı. intihar həqiqətən mürəkkəb mövzudu. yəni bir insana niyə intihar etdi nəyə xeyri oldu kimisinnən münasibət bəsləməyin. o an nələr keçib ağlınnan bir özü biləbilər. ani duyğu dəyişimi insana hər şeyi elətdirər. ailəm universitetimi bitirim deyə hər ay xərcliyimi və də kommunal xərclərimi göndərir. sonra özləri qalırlar 5 qəpiksiz. universitetə əsla gələcəkdə işə girməkçün bir yol olaraq baxmadım. daha çox özünü gəlişdirmə, inkişaf etmə kimi yanaşdım amma indiki şərtlərdə bu ikinci plana düşür. mənim tələbə vaxtı sorumluluqlarım az kimi görsənə bilər, kirayəni ödəyənməsəm zad kimisinnən fikirə getmərəm ama o ki, "pulu göndərdim oğlum" mesajını alanda necə qruza düşürəm başa sala bilmərəm. öz adımnan yazsamda gənəl olaraq danışıram, sizlər də bu hissi yaşayırsınız əlbət. daha fərqli ola bilməzdi mi? hakimiyyət bu xalqa daha fərqli bir olanaqlar yaşada bilməzdi mi? atam qardaşıma ev tikirdi, özü işləmir, ancaq qardaşımın evi üçün əlləşirdi o da məlum vəziyyətdən sonra tikinti yarımçıq qalıb. yayda da nişan eləməlidi. birdən atam da oğluma bir evi tikib bitirəmmədim nişan edə bilmədim düşüncəsinnən canına qıymaq isdəsə? mən bu duruma görə kimi suçlayacam? bu gün bir nəfər cibində borclarının yazılı olduğu kağızla birlikdə intihar edib. iki nəfər özünü binadan atmağa, bir nəfər də özünü yandırmağa təşəbbüs edib. insanın çarəsiz qalması qədər pis bir şey yoxdu, universiteti buraxım desəm qəbul etməzlər, qürurlarına yedirtməzlər, bitirim desəm, artıq o fikir oturub ki bilinçaltıma, bitirsəm nolacaq, heçnəyə görə ümidi qalmayan bir toplum olmuşuq. bir körpənin yaşaması üçün birinin onu qidalandırması lazımdı, xalqın da xoşbəxt yaşaması üçün hakimiyyət dəstək olmalıdı. xalq olaraq rifah halımızın yüksəlməsi üçün küllərimizdən təkrar doğmalıyıq, gəmi gedib də hələ yolda batıb da. qaçıb minməyə çalışsaq nə yazar. yenə də üzərimizə düşəni etməyə çalışsaq, 5:0 geridə olan klubun məğlub olacağını bildiyi halda hücum etməsi kimi, həyatımızı əvvəlki axarda davam etdirməyə çalışsaq, sevdikllərimizə onları daim sevdiyimizi hiss etdirsək, maddi yönnən çökən bu insanları mənəvi olaraq dirçəldə bilərik ən azından. humanizm sizin ürəyinizdə var, nə qədər bir adam inkar etsə də, onun da ürəyinin sızladığı məqamlar əlbət olur. yaşayın, gülün və sevin, bütün olumsuzluqlara rəğmən
