1. ölmək üçün çox münasib yaş olduğu qənaətinə gəldiyim yaş.

*27lər klubu*nunda səbəbi budur əslində. 26-27-28 niyəsə sanki bir baryera kimi durur insanın gözündə, gəncliyin əldən çıxdığı bir dövr və varoluş böhranlarının yaşandığı dövr. yeniyetməlik əslində fikrimcə varoluş böhranlarından çox uzaq bir dövrdür, baxmayaraqki yeniyetmə ikən insan sanki bütün dünyanın ağırlığını hiss edirmiş kimi davransa belə əslində yeniyetməlik ən çox zövq alınan vaxtlardır. yeniyetmənin intiharını anlıq həyəcan sana bilərik. ancaq 27 yaş böhranı üstündə uzunca müddət düşünülmüş intihardır. bu, sanki bir keçid bir körpüdür və körpünü keçməmişdən əvvəl mən keçmirəm deyirsən. hələki körpünü keçmək istəyib istəmədiyimi düşünürəm. 27-ni keçdikdən sonra məncə insanın intihar ehtimalı azalır. niyə? zira alışır artıq məcbur olduğu sistemə. həqiqətəndə elədir. belə başa salım məsələn. həmişə bir şey maraqlı idi mən. pis musiqini sevənlər, niyə sevirlər? cavab nə idi? musiqinin pis olub olmadığına kim qərar verirdi? riyazi ardıcıllıq? riyazi ahəng? ya nə? elmin belə bir cavabı ilə tanış oldum, hansı ki musiqini niyə sevdiyimizi bilirdim əvvəldən. pis musiqini niyə sevdiyimiz isə eyni cavabın içində gizli imiş: təkrar. musiqini sevmə səbəblərimizdən biri o idi ki, beyin ritmləri eşidir və sonra gələcək olan ritmi təxmin etməyə çalışır, sən musiqini daha çox dinlədikcə beyin hər dəfə doğru təxmin etdikcə beynin mükafatlındırma sistemi işə düşür, dopamin sentezlənir və xoşbəxt olurdun. pis musiqidə də eyni imiş cavab, musiqi pis belə olsa, bir insana həddindən artıq dinlətsən o musiqini, beyin alışır, bağlanır, sevir. bir növ. 27 yaş, o təkrarların keçid nöqtəsidir. 27 yaşı keçdinsə sanki, alışmış olursan həyatın ədalətsizliyinə, qəhbəliyinə, şansına. qəbullanırsan. musiqini sevmədiyin anda isə, söndürürsən, dayandırırsan, intohar edirsən. sözsüz ki, 27dən sonra və əvvəl də intihar edə bilər fərd. ancaq niyəsə olduğum prespektivdən baxanda, 27 mənə çox cazip gəlir. zira, insan həyatına 27 yaşına qədər bir çox şeyi sığdıra bilər, sığdırdıqdan sonra isə, hər şey daha asan olur, ölməkdən qorxmursan, zira yaşamaq istədiklərini yaşabiləcək qədər bəs idi 27.
həmişə mənə maraqlı gəlirdi birinin üstünə tutulmuş silahın qarşısına keçən üçüncü şəxs "onu yox məni vur" deyirdi, necədə cəsur ya da məntiqsiz gəlirdi mənə. indi başa düşürəm yavaş yavaş. iki səbəb tapmışam: birincisi *genetik fədakarlıq*dır. bəzilərimizin fədakar olub digərlərinin olmamasının səbəbi genetikdir. bu barədə daha sonra yazaram. burdakı əsas nöqtə ikinci səbəbdir: silahın qarşısına keçərək onu yox məni vur deyən insan ölümdən qorxmur, həqiqətən də, həyata doyub. böyük ehtimal 27 və üstü yaşı var. qorxmur. o əslində, intiharına qərar verib, ancaq bunu özü yerinə yetirə bilmir. belə bir an isə onun üçün əvəzedilməzdir: həm sevdiyi birini xilas edəcək, həm də özünün istəyib də edə bilmədiyi intiharını yerinə gətirəcək. bu səhnəni həmişə canlandıranda zehnimdə, mümkünatı yoxdur etmərəm deyirdim. ancaq uzun müddət sonra ilk dəfə ən son bu barədə düşünəndə qorxmadım, və ölümə hazır olduğumu hiss etdim. heçnə vecimə deyildi. tək istədiyim ağrısız olması idi. oldu da..
çəkti tetiyi. və indi burdayam. sənin hekayən nədir bəs?