603. dünyada 10 000 uşaqdan biri anadangəlmə qlaukomalı doğulur.
mən ya 0- ıncıyam ya da, 10 000- ciyəm.
anadangəlmə xəstəliyi olanlar bilir ki, biz qüsurluların uşaq ağlı ilə inandıqlarımız kateqoriya tamam ayrıdır.
sağlamların həyata möhkəm yapışa bilməməklərinin bəlkə də, ən böyük səbəbi səhhətləri baxımından çox da bərkə-boşa düşməməkləridir.
hamının bir ayrı cür problemi var təbii bu başqa.
qayıdım uşaq ağlı ilə inandığımız şeylərə:
bu qlaukoma irsidir. çarəsi, dərmanı yoxdur, özünü nəzarətdə saxlamasan geri dönməyən korluqla qarşılaşacaqsan.
mən uşaq olanda təbii ki, bunu bilmirdim.
həkimə gedib yeni eynək yazdırıb sabahdan yoxlamaları lövhədən sərbəst şəkildə özüm köçürə biləcəyimə ümid edib inanırdım.
eynək nömrələri dəyişdikcə "aha sağalmağa yaxınlaşıram" "daha mənim problemim qalmayacaq" kimi saf-saf düşünürdüm.
amma, sağalmırdım, hər dəfə o ümid azalırdı. düşünürdüm ki, axı mənim eynək nömrəm irəliləyir, axı indi eynəyim daha az böyüdür. bunun sonu yoxdurmu?
mən məktəbin "cool" larının bir yerə yığışanda deyib gülmək üçün dedikləri "bir gözü aya, bir gözü çaya baxan uşaq" zarafatının hədəfi idim.
mən "məni neçə dənə görürsən? " sualını o qədər eşitmişdim ki, tanımadığım insanların mənə bunu deyəcəyini 99%-lik ehtimalla gözləyirdim. qırılırdım, qopurdum həyatdan "niyə məhz mən?" sualını yapışdırırdım o an. bunu da "причем тут я?" versiyası ilə edirdim.
uşaq vaxtı eynək taxardım. eynək taxanlar sağalardı yadınızdadı? mən 40 günlüyümnən 30 qramlıq burnuma 200 qram eynək "opravası" yükləyə-yükləyə böyümüşəm.
bir dəfə uşaq ikən göz həkimimə demişdim ki, "həkim mən də sizin kimi gözləri yoxlamağı bilirəm. " "bax indi siz gözün içinə baxmaq üçün fonariki yanan aparatı gözümə tuşlayıb aşağıya və yuxarıya baxmağımı istəyəcək, əlinizlə gözümü ovuşduracaqsız.
amma, bir qadının içəridə "yazıq uşaq hər şeyi indidən gör nətər bilir, gör uşaq nəyi öyrənir?" deməsi ilə yıxılmışdım.
dərd burasındadır ki, indi mən bu xəstəliyin ömürlük olduğunu bilirəm, həm eynəkdən, həm dərmandan, həm həkimdən, həm də xəstəxanadan soyumuşam.
həyatdan isə, əksinə soyumamağa çalışmışam amma...

insanı vuran onun ən yaxınları olur həmişə. "biz səni çox sevirik" deyən valideynlər.
kaş ki, az sevib çox başa düşsəydilər deyə fikirləşirəm.
"niyə eynəkdən mütamadi istifadə etmirsən? " deyə soruşurlar. bacarmıram mən bunu. əgər bu xəstəlik mənlə bərabər öləcəksə, bu eynək və ya linza ömürlükdürsə, istəmirəm.
zəruri hallarda istifadəsi ilə kifayətlənirəm.
hər dəfə eyni iradla qarşılaşıram. eyni şeyi əmiyə, dayıya, bibiyə, nənəyə..deməkdən yoruluram. "siz çoxsunuz mən tək" deyirəm.

yenə də hər şeyə rəğmən sağlama baxıb küfr etmirəm, kora baxıb şükr edirəm.