4. türkcədən çevirdiyim din üzərinə dialoq.
margarete:
söz ver mənə heinrich!
faust:
əlimdən gəldiyi qədər!
margarete:
cavab ver mənə, din ilə necədir aran?
çox yaxşı insansan sən,
amma məncə aran yoxdur heç dinlə.
faust:
qırağa qoy bunu gözəlim! bilirsən ki, səni sevirəm,
sevdiyim insanlara canımı və qanımı qurban edərəm,
qoparmaq istəmərəm heçkimi inancından, kilsəsindən.
margarete:
düzgün deyil amma bu, inanmaq lazımdır!
faust:
necə yəni lazımdır?
margarete:
eh, azca təsirim olsaydı üstündə!
hörmət eləmirsən heç xeyir-duaya belə!
faust:
eşidirəm.
margarete:
amma istəmsizcə!
çoxdandır getmirsən günah çıxarmağa və ayinə.
inanırsan məgər tanrıya?
faust:
əzizim, kim deyə bilər ki,
inanır o tanrıya!
soruş istəyirsən keşiş və ərmişlərdən!
onların etdikləri ancaq zarafatlaşmaq olar cavab axtaranlarla!
margarete:
inanmırsan onda, elədir?
faust:
məni səhv başa düşmə, gözəl üzlü mələyim!
kim çəkə bilər adını
və kim qışqıra bilər:
inanıram mən ona!
hansı inanan insan cəsarət edər deməyə: inanmıram heç ona!
bütün kainatı və varlığını əhatə edən,
qoruya bilmirmi səni, məni, özünü?
qübbələşmirmi göyün üzü yuxarıda?
dayanmırmı sapsağlam yer altımızda?
və görsənmirmi sevgiylə baxan ucsuz-bucaqsız ulduzlar?
baxmırammı gözlərinin içinə,
yerləşmirmi sonsuz varlıq beyninə və ürəyinə, sonsuz sirlər içində, yanında deyilmi görülə bilməyən və görülən?
doldur bunlarla ürəyini, bütün müqəddəsliyi və qüsursuz xoşbəxtliyi dad bu duyğularla,
nə deyirsən de buna:
xoşbəxtlik de! könül! eşq! tanrı!
mən bir ad tapa bilmirəm! duyğudur hərşey:
ad isə boş bir səs-küy və tüstü,
göy qübbəsini dumanla əhatə edən.
margarete:
dediklərinin hamısı yaxşıdır amma;
buna oxşar danışır keşiş də,
ancaq biraz fərqli sözlərlə.
faust:
belə danışılır hər yerdə,
səma işığının altında, bütün varlığıyla hamı öz dilində:
niyə istifadə edə bilməyim axı mən öz dilimi?
margarete:
belə eşidəndə başa düşürəm elə bil,
yenə də qəribəlik var bu işin içində;
xristiyanlıqdan zərrə iz yoxdur səndə.
faust:
güzəl mələyim!