106. özümə qapanıq biriyəm. evdə olduqda demək olar bütün gün otağımdan çıxmıram. heç kəsə lazım olmadıqca yazmıram, kimləsə də danışıb eləmirəm. hətta tək-tük hallarda harasa gəzintiyə çıxıram onda da tək gəzirəm. pulun canı sağ olsun. istədiyim yerə gedir, istədiyim yerdə oturur, istədiyimi yeyib-içirəm. demirəm kankret imkan cırır amma özümə görə üstümdə nəsə etməyə həmişə yetərincə pul olur allaha şükür. amma hara qədər axı ay sözlük. bir nəfər var ki cəmi arada onunla idmana zada gedirəm vəssalam. kimi çağırsam heç kim mənlə heç yerə gəlmir amma sözdə çoxusu mənlə dost, qardaşdı. nə bir uğuruna sevinib dərdinə kədərləndiyim dostum var nə də başımı çiyinlərinə qoya biləcəyim bir sevgilim. amma allaha çox şükür ailəm var. allah valideynlərimi başımın üstündən əksik etməsin. bəlkə də yalnızlıq da deyile mənimkisi. bilmirəm nədi. hər dəfə çölə çıxanda anamın kiminlə gedirsən sualına tək demək pisimə gəlir artıq. yalnızlığıma səbəbsə get-gedə insanlar məni özlərindən təcrid etdiyini gördükcə mən tüpürdüm cəmiyyətə və onlardan qaçmağa başladım. kim görür deyir çox özünəqapanıq birisən və sikdirir gedir. bir gijdıllağ da çıxıb demir ki bəs niyə beləsən? necə olduğumu mən də bilirəm də ala sənə belə götdü-başdı lazım olsaydım yanımda olardın sadəcə yalandan eh meh eliyib sikdirib getməyin mənim sikimə belə deyil. yalançı səmimiyyətinizə soxum. bax belə məsələlərdə yalnızlıq kankret adamın ürəyinə osturur deyir ki sən yalnızsan gəbər...