6. 25 may - son zəng şeiri

***

zəng vuruldu: 5 dəqiqəlik tənəffüs

biz əlifbanı sevgi məktubu yazmaqçün öyrənmişdik
bunu 3-cü sinifdə oxuyarkən anladım.
dəftərimdən qopardığım vərəqə iki söz yazmışdım:
“sənin adın+mənim adım”.

rəsm dərsində ürək şəkli çəkirdik bayraqla gerb əvəzinə
ürəyimiz sümük beşiyində yenicə gülürdü onda
onda hələ öyrənməmişdik rəqəmlərin əskinas olduğunu
onda bilmirdik ki,
dördbucaq çəkə bilməyən dostumuz dörd divara düşəcək
bilmirdik, “ampermetr”dən 5 alan qız cərəyandan öləcək
bilmirdik ki, hər şey boş çoxluqdur,
bu yaddaş kitabçasında adam öz əllərini unudur
yaxın otur,
bir az etiraf edəcəm, yaxın otur, əziz müəlliməm.

azərbaycan dili dərsində “unutmaq” felini
şəxsə və kəmiyyətə görə dəyişirdik.
və mən həmişə 1-ci şəxsin təkində yalan danışırdım.
çünki mən unutmamışdım...

biologiya bizdən gizlətmişdi ki,
gözlərin 2 funksiyası var:
ağlamaq və danışmaq
əslində, ürəyin dili imiş baxışlar

onda tarix turqut özal deyildi, corc buş deyildi
onda hələ əkiz qüllələr başını aşağı salmamışdı,
onda əkiz qüllələrin başı göyə dəyirdi

fizika çin işgəncəsi idi
bircə “ümumdünya cazibə qanunu”nu
səni qucaqlayarkən başa düşdüm
nyutonun başına alma düşməmişdən qabaq
sən mənim ürəyimə düşmüşdün...
bu, ilahi cəzbetmə idi.

qlobusu qucaqlayan paralellər tək
səni qucaqlamışdı bu qollar
onda bilmirdim ki,
yerin nüvə qatından başqa nüvə silahı silahı da var.

əziz müəlliməm,
indi həyat fənnindən kəsr imtahanına gəlmişəm,
dəftərimi yoxlayın, davranışıma qiymət verin,
istəyirsiz valideynimi çağırıb iclasda şikayətlənin.
amma xahiş edirəm, məndən “sevməy”i soruşmayın.
çünki “sevmək” yadımdan çıxıb evdə qalıb.