5. azərbaycanın şimal-qərbində yerləşən bir rayonda doğulub boya başa çatdığım üçün mənə çox doğma olan,demək olar ki lap kiçik yaşlarımdan yeniyetmə çağlarıma qədər qış boyu onun istisində qızındığım odun peçi..heyif ki,indi o öz yerini isti olan amma bir o qədər də insanın içini isitməyən atapleniyaya verib mənim həyatımda.bakının özü kimi istisi də saxtadı,mən atapleniyada qızına bilirəm,amma içim,daxilim isinmir heç cür uşaqlıq dövrlərimdəki kimi...odun peçi təkcə qızınmaq üçün deyildi.onun ətrafında toplaşardıq həmişə.qış tətili gələn kimi bütün əmim uşaqları tökülüşərdi bizə,nənəm döşəklərdən hərəmizə ayrıca yer düzəldərdi peçin qırağında.bayırda qar yağardı lopa-lopa,bir yandan çaydan qaynayar,onun şığıltısı altında mürəbbəli çaydan içər,nənəmin yumurtalı-göylü aşının süzülməsini 4 gözlə gözləyərdik.aş hazır olmağa yaxın işıqlar sönərdi.o zamanlar saat vaxtı ilə elektrik verildiyinə görə biz həmişə ehtiyatımızı görərdik.neft lampası,yanında da şam yanardı ki,hamı yemək vaxtı bir-birinin üzünü düz-əməlli görsün.hər kəs bir işin qulpundan tutmağa çalışardı.mamagillə evdəki başqa gəlinlər tez-bazar işi öz aralarında bölərdilər.biri boşqab gətirər,biri qaşıq,biri gedib soyuqda həyətdə qalmış turşu bankasını tapmağa çalışar,güc-bəla şam işığında onu tapıb gətirərdi ortaya.nənə yeməyi çəkər,iri tikələri evin kişilərinə əmim gilə,babama,xırdaları da bizə verərdi.həmin anda bir də gördün qapı açıldı hansısa qohumlarımız girdi içəri.o zamanlar telefonla sizə gəlirik deyib xəbər vermək filan da yox idi.onlara da yemək çəkilər,deyə-gülə yeməyimizi yeyərdik.dalıyca da odun peçinin üstündə qaynadılmış çaydan içib,nənənin qovurduğu fındıqdan,qozdan,şabalıddan cibimizə töküb başlayardıq üyütməyə.qonaqlar dağılışardı.biz də yerdən yatardıq bu başdan o başa.yenə də odun peçinin istisində əlbəttə.biz belə yaşamışıq uşaqlığımızı...internetsiz,serialsız,qayğısız...kasıb,amma şən idik.dərdimiz yox idi.insanlar indikindən daha çətin yaşayış sürürdülər,amma mehriban,sıx idilər.səmimiyyət var idi.saxta münasibət yox dərəcəsində idi.hər dəfə bu günlərimi xatırlayıb,öz-özümə deyirəm; yaxşı ki,mən bakıda yox rayonda böyümüşəm.yaxşı ki,o günləri yaşamışam.bir bakılının ancaq nağıllarda oxuduğu həyatı mən anbaan yaşamışam.mənim şəhər insanına həqiqətən yazığım gəlib həmişə.çünki belə həyatı heç vaxt yaşamayıblar,nə olan şeydi bilmirlər.ancaq zənglə gedilən qonaq yerləri,tetris,iqra,asfalt yol.başqa heç nə..