4. sən adamsızlığımın üstünə gəlib çıxmışdın
tanrı payızın tablosunu asmışdı pəncərəmə
mən üzünü düşünürdüm
qara zeytun gözlərin varıydı üzünün süfrəsində
süd qoxurdun
körpə qoxurdun
çılğınlığın
südün daşqınlığıydı
dəliliyin
bir körpənin yad qucağındakı çaşqınlığıydı
divar yazısı qədər ünvanlı
alın yazısı qədər naməlumuydu şeirlərim
şeirlərimi köçürürdün dəftərlərə
arada öpüşürdük
öpüşümüzü bölən telefon zəngiydi
qapı səsiydi
köhnə dəftərlərdəki qara-quralar
gizli öpüşlərin xəritəsiydi
gedişindən bir saat sonra
saatları geri çəkmişdilər
saatları geri çəkməyə bir saat gecikmişdilər
hər şeyi geri çəkmişdilər səndən başqa
hər şey geri çəkilmişdi sən qarışıq
mən və külək
hər yerdə ulayırdıq
ölmüş sahibini axtaran it tək
yenə
tanrı payızın tablosunu asıb pəncərəmə
pərdəni çəkirəm ki ağaclar rahat soyunsun

şəhər süd qoxur