85. texminen 10 il yaşadığım şehere 2 il ara verdikden sonra turist kimi qayıtdım.
şeher doğmadı çünki orda böyümeye başlamışam.
küçeleri, küçedeki daşlar, hetta dükanların adlarının yazıldığı tabelalar bele doğmaydı.

7 günlük türkiye gezimin 5 gününü istanbulda oldum.
esas meqsedim dostlarımı görmek ve evveller qelyan çekdiyim yerleri görmek idi -*

dostları gördüm, qelyan da çekdim. şeher o şeher deyil.
kasıbçılıqdı. parıldayan istanbul yoxdu. reklam panoları evvelki kimi yerindedi. ama insanların sifetindeki işıqlar sönüb.

her kes öz derdindedi. istiklal caddesindeki qırmızı tramvayı xetlerini sökübler. deyilene göre müveqqetidi. yerine beton doldurublar.

her yer ereb dolub demek yeni bir şey deyil. 2 il qabaq da bele idi. hiss olunur ki, toplum özününküleşdire bilmediyi bu ereb axını qarşısında çaşıb qalıb. üstelik iqtisadi gerileme de bir terefden vurub insanları.

hetta en turistik yerler bele "kiralık" ilanları ile doludu. kafeleri, lokantaları, tatlıcıları dopdolu olardı. indi boşluqdu.
meşhur nevizadeye de girdim. dedim görüm insanı bezdiren, qulaqlarımızı kar eden canlı musiqiçiler, xarici müşterilerle mırtlaşan gülerüz qarsonlar varmı. masaların çoxu boş idi.

sanki kitab satan mağazalar da azalmışdı.

istenilen (yemek, qelyan, tatlıcı ve saire) bir yere oturan kimi ölen yerde 40 lira pulun gedirdi.
zaten turist olaraq getmişik. bunu qebul elemişdim. ama başa düşe bilmirem ki, burda yaşayan xalq ortalama 2500 tl gelirle nece yaşaya bilir?

bir diger diqqetimi çeken mesele her yerde erdoğan posterlerinin olmasıdı. eslinde burda da anormal bir şey yoxdu. dünyanın düz vaxtında da her yer poster olardı.
sadece indi her yerde tek devlet, tek bayrak, tek vatan yazıblar yeke yeke. yanında da tek adamın şekli var. erdoğan babanın.

pessimist olmaq istemezdim. ama istanbul ve ankarada danışdığım ferqli tebeqeler ve sahelerdeki insanların memnuniyyetsizliyi gelecek üçün yaxşı nese ved elemir.

elvida istanbul!!