4. "ümidsizliyi böyük cizgilərindən tanıyıram. qanadsız, gecə vaxtı, dəniz sahilində bir kənarda, çoxdan unudulmuş bir süfrədə qalmaq kimi bir dərdi yoxdur onun. ümidsizlik hava qaralır-qaralmaz bir ləkdən digərinə sıçrayan toxumlara bənzəyən, o bir çox xırda hadisələrin dönüşü də deyildir. bir daşın üstündəki köpük yaxud su qabı da deyildir o. qardan yonulmuş bir gəmidir o, ya da yerə düşmüş quşcığazlara bənzədə bilərsiniz onu. amma onun qanı da yoxdur, quruyub. cəvahirlərlə bəzədilmiş kiçik bir şeydir o, ümidsizlikdir o. qarmağı olmayan mirvari boyunbağısıdır o, bir ipə gəlməz. belə bir şeydir ümidsizlik. nə isə, bundan keçək. başlasaq da çətin sonlandırarıq ümidsizliyi. saat dörd radələrində birdən-birə ümidsizlənərəm mən, gecə düşdümü ümidsizlənərəm. böyük cizgiləri ilə tanıyıram ümidsizliyi. qəlbi yoxdur, əli soyuqdur, ümidsizlikdə qalır bütün aynalar, bizə əsla ölüb-ölmədiyini söyləməzlər. məni əfsunlayan ümidsizliyi gördüm mən. ulduzların mahnı oxuduqları vaxt səmada uçan mavi ağcaqanadı sevirəm mən. uzun dolu dənələrinə bənzəyən ümidsizliyi, o kinli, nifrətli, əsəbi ümidsizliyi böyük cizgilərindən tanıyıram mən. hər gün hamı kimi yerimdən durub qollarımı çiçəkli bir kağıza uzadıram, heç bir şey xatırlamıram, amma həmişə ümidsizliyin vasitəsilə o gecədən qoparılmış, canımdan bir parça ağacları görürəm mən. otağımın havası tər təbil toxmaqları kimi gözəl. bir zaman içərisində bir zamandır o. mənə bir şüvül uzadan pərdənin küləyi kimidir o. belə bir ümidsizlik ağla gələrmi? yanğın var! ah, yenə gəlirlər.kömək edin! budur, pilləkənlərdən düşdülər artıq. böyük cizgiləri vacib olmazdı ümidsizliyin, ta ki...
və o qəzet elanları, sonra o kanal boyunca parlaq rəqəmlər. hamısı nədir? bir qum yığını. bir meşə salmağa gedən qul ağaclar, bir gün daha doğmağa gedən qul ulduzlar və ömrümü uzadan bir təhkimli günü daha.

andre braton,var olmaq adlı prozadan