1. bir siqaret çəkməyən insan olaraq yazacam.

biz- siqaret çəkməyənlər, yəni ciyəri "təmiz" olanlar həyatın şilləsini yeməmiş, yesə də "siqaret nöş çəkməliyəm, ala?" deyənlər siqaret çəkmədiyimiz üçün çox əziyyət çəkirik bəzi mövzularda. misal olaraq, siqaret çəkən qaqaş, sən gedib haradasa bir yerdə oturub siqaret püskürsən, ətrafda heç kim sənə qəribə-qəribə baxmayacaq, amma biz bunu edə bilmirik. təsəvvür elə, getmisən şəhərdə bir kafedə oturmusan, tək başına, siqaret də yox. bə nağayrassan? əlivi uzadıb stolun üstünə qoyassan baxacaqlar ki, "ə bu nağayrır ala?" çünki mal kimi görünürsən qıraqdan. bəs siqaret çəksəm elə olar? əlbəttə yox. əlivi cibivə atıb qutudan bir siqaret dənəsi siyirmək, ağıza aparmaq, gözüvü qıymaq, tüstüsünü burnundan çıxarmaq filan sənə ciddi işlərin adamı imicini verir. sevirəm mən bu xarizmanı. digər bir vəziyyət də, hardasa kimisə gözləyəndə olur. mal kimi mıxlanıb bir yerdə durursan. əl boş durmasın deyə telefonuvu çıxarıb guya orda nəsə ciddi bir işlə məşğul olurmuşsan kimi göstərmək zad. fikir verirəm, cəmiyyətdə mənim bu elədiyimi edənlər qıraqdan çox tez nəzərə çarpırlar. ama siqaret çəkən adam eyni vəziyyətdə ola bilər? əlbəttə yox. çıxarar bir siqareti fıshafıs tüsdülədər ora-bura.

bir də belə bişey var, rəvayətə görə qızlar problemli adamları sevərlər. mənsə problemsiz bir adamam, siqaret çəkənlə eyni problemləri yaşamıram. yaşadığım yalnız yoxluqdan yaranan komplekslərdir. sırf bu müsbətliklərə görə siqaret çəkən onlarca dostum var mənim.