1. uzun illər müxtəlif rejissorların filmlərini izlədim. michelangelo antonionisindən tutmuş, müasir dövrədək nuri bilge ceylana qədər. hələ federico fellini, bela tarr, andrey zvyaqintsev, sidney lumet, orson welles, quentin tarantino və s., və s.ni demirəm. amma hirokazu koreeda qədər ruhuma yaxın birini, mənə bu qədər təsir etməyi bacaran biri olmadı. təbii ki, məsələn, andrey zvyaqintsevin "the return" filmini izləyib iki gün şok vəziyyətində gəzmişdim, və ya sidney lumetin "12 angry men" filminə kimsə pis deyə bilməz. amma hirokazu başqadır mənim üçün.
ilk olaraq "dare mo shiranai" (ingiliscə "nobody knows") filmini izlədim. və həyatımda izlədiyim saysız - hesabsız filmlərin içində mənə ən güclü təsir edən film oldu. bu film barədə çox yazmaq olar, amma çox bəyəndiyim filmlər haqqında heç nə yaza bilmirəm. sadəcə demək istəyirəm ki, depressiyaya meylli olanlar, bir də art - house film sevməyənlər bundan uzaq dursunlar. əslində koreedanın filmlərinin hamısını art - house hesab etmək olar, yəni təzə - təzə film izləyənlər ümumiyyətlə bu rejissordan uzaq dursun, sonra baxıb bəyənməyib cahil - cahil "rejissor deyil" deyə yazarlar, düşmən olarıq. ümumiyyətlə, filmdən az - çox başı çıxan insanın koreedanı bəyənməyəcəyini təsəvvür edə bilmirəm.
" aruitemo aruitemo" filmi başqa bir qəribə hekayə. " soshite chichi ni naru" və " wandafuru raifu" başqa bir gözəl rejissor işi.
onu əbəs yerə əfsanəvi yasujiro ozunun ən yaxşı davamçısı adlandırmırlar ki.