10. michel foucault ifadə edir ki: bir cəmiyyət qurduğu/planladığı xəyallarından anlaşılır. bu düsturla o cəmiyyətin tarixini, bugününü, sabahını təxmin etmək mümkünləşir.
razıyam, indi haqqında danışacaqlarım ümumilləşdirməyə girəcək, lakin bundan qaça bilməzdim: məsələ burasındadır ki mən azərbaycanda böyümüşəm və böyüdüyüm illərdə, o torpaqları tərk etdiyim illərdə bizim cəmiyyət olaraq heç bir xəyalımız yox idi.
xəyalları olmayan cəmiyyətlərin isə, onlardan biraz böyük xəyallara sahib cəmiyyətlərə qarşı simpatiyası yaranır.
kiçik ölkədə doğulmuşduq və türkiyənin xəyallarına maraqlı idik. istər mahnı yarışmalarında, istər onların çəkdiyi serillarda, istərsə də dünya çempionatında qazandıqları üçüncülük üçün, onların yerinə də artqlamasıyla sevinirdik. klublarına hələ də azərkeşlik etməyimiz buna ən incə sübut sayılmır?
sonra zamanla hər şey dəyişdi, bütün daşlar yerinə oturdu. fərdləşdik. kozmopolit kimi fikirləşməyə başladıq. artıq kollektivlərin zövqləri deyil, fərd olaraq bizim zövqlərimiz qabarmağa başlamışdı.
və fərd və zövq əlaqələri olaraq, uşaqlığımızla hesablaşmağın vaxtı 2014cü il sayılırdı. nuri bilge ceylan-ın uğuruna sevinənlər, əslində uşaqlıq xəyallarınamı, yoxsa zövqlərinin böyümələrinəmi daha yaxındırlar?
bilmirəm, mən ikincilərdənəm.

nuri, tək, səssiz, çexov hekayələrində rastlaşmaq ehtimalınız yüksək, film rejissorudur. uzun illərdir film çəkir, uzun illərdir filmlərində səhvlərə yol verir və uzun illərdir insan həyatlarından parçaları göstərir.
düzdür, digər filmlərini yetəri qədər bəyənməsəm də, winter sleep sanki, yaşadıqlarımı uzaqlara aparacaq.