1. saat 01:47-dir. sənsizliyin ağırlığı altında əzilirəm öz otağımda. hər danışdığım şəxsdə, hər gördüyüm şəkildə sənə aid nəsə axtarıram neçə gündür, bəzən sadəcə adının baş hərfini görürəm deyə sevinirəm, evdən çıxanda səni görmək ümidi məni motivasiya edir və mən hər axşam evə qayıdanda səndən bir az daha uzaqlaşdığımı düşünürəm. getdiyini görürəm. getmə deyə bağırıram, amma sənsizliyin ağırlığı üstün gəlir səsimə. sənsizlik səssizlik gətirir həyatıma.

bütün "necəsən" deyə soruşanlara "onsuz" demək istəyirəm, və hər xoşbəxt cütlüyə "biz sizdən daha çox yaraşırdıq" deyə müraciət etmək gəlir içimdən.

sənin ən gözəl selfie-n mənimlə olardı yəqin ki, sən ən gözəl mənə gülürdün, səsin ən heyrətamiz mənim yanımda olurdu, bilirsən saçların sırf sən mənlə olarkən küləklə rəqs edirdi... bax onlar qıvrım olsa da mən həmişə onları düz kimi sevmişdim, və gözlərinin rəngindən asılı olmayaraq mən bir payız axşamı o yaşıl gözlərin dərinliyində itmişdim.

sənə "gəl" deməyəcəm, bunu da oxumayacağını bilirəm, hal-hazırda sən də öz otağında məni unutmaq üçün çalışırsan, məndən qaçırsan, istəmirsən məni. amma bilirəm, nə vaxtsa yenə bir-birimizi təsadüfən görərkən şəhərdə yanımızda kimin olmasından asılı olmayaraq keçmişi xatırlayıb güləcəyik ikimiz də. və onda ikimizin də gözümüzün qabağından yaşaya bilmədiyimiz onca şey keçəcək. sənin də, mənim də ağlıma "görəsən münasibətimiz davam etsəydi indi dahamı xoşbəxt idik" sualı gələcək, və bu cavabsız sualın altında əzilərkən ruhumuz uzaqlaşacaq bir-birindən bədənlərimiz.

sənsizliyin 15-ci günüdür. bu gün də dünənki kimi idi, sabah da belə olacaq onsuz. bir boşluq olacaq məndə içi sənlə dolu olan. çox sağol deyirəm sənə, yaşadıqlarımıza görə. və yaşaya bilmədiklərimizə görə təbii ki.