1. termin fransızcadan fəlsəfəyə daxil olsa da, ilk dəfə fridrix nitsşe tərəfindən işlədilib. sonralar digər alman filosof və sosioloq maks şeler bu məfhumu tənqid edərək yenidən formalaşdırıb. ressentimentin “zəiflərin paxıllığı” olaraq başa düşülməsi sadə olardı. onu pis olduğu qənaətinə gəlinən – əksi olsa belə, bir şeyə qarşı qısqanclıq, nifrət kimi də başa düşmək olar. əslində, normalda qısqanılan bir şey əldə ediləndən sonra bu hiss sona yetər, eləcə də, nifrət. ancaq ressentiment üçün bir instinkt hakimdir. bir şeyin pislənməsindən çox, pisləmək üçün bir şeyin axtarışı onu daha yaxşı təsvir edir. yəni obyektə bağlı deyil. bu prosesi “dəyərsizləşdirmə” də adlandırmaq olar. hegelin dialektikasını xatırladan ressentiment, birbaşa təsiri gözardı edib, yalnız kinli intiqam xəyalları qurmağı, arzu olunana çata bilməyən subyektin, bunun təmsilinə istiqamətlənmiş nifrət hissini ehtiva edir.