2. hardasa 4-cü sinifdən 10-cu sinifin əvvəllərinə kimi tutduğum vəzifə - kreslo hərisliyi (imkan olsaydı, oğlumu yerimə keçirərdim).

ilk vaxtlar sinifkom olmaqla razı olsam da, yuxarı siniflərdə heç istəmirdim; konkret jurnaldaşıyan idim, de-yure sinif nümayəndəsi mən olsam da, de-fakto bu vəzifəni qız yerinə yetirirdi. sözügedən vəzifədən imtina etmək çətin idi, sinifkomluğun qiymət almaq avantajlarından məhrum olmaqla yanaşı, ailədaxili təzyiqlərə də məruz qala bilərdim: "kül təpəvə, xalxın qızı yerivi tutdu".

əslinə qalsa, heç bu vəzifədən çıxarmırdılar da, görə-görə ki mən bu vəzifənin adamı deyiləm. idarəetmə mənlik deyil - bu qərara elə sinif nümayəndəsi olduğum vaxtlarda gəlmişəm.

sukalıq eləməmişəm (bunu etiraf etmək çətindir deyə demirəm, sadəcə belə bir şey baş verməyib), yəni "filankəs səs salırdı" zad olmayıb. elə məsələlərdə qız uşaqları rəhmsizlikləri ilə seçilib; bir neçə dəfə özüm sinif nümayəndəsi ola-ola bu rəhmsizliyə qurban olmuşam.

sinif nümayəndəsi olmağımın əsas səbəbi guya sinfin ən yaxşılarından biri olmağım idi, eyni zamanda buna valideyn-müəllim münasibətlərinin təsirini də əlavə etmək olardı.

hardasa 9-10-cu sinifdə oxuyanda məktəbə təzə qadın direktor gəldi. elə o ərəfələrdə də bir cavan müəlliməmiz vardı, bu dərsdə səs-küyə, hörmətsizliyə görə nətəri ağladısa, direktor çağırıldı. direktor da "kim idi səs salanlar?" zad sorğu-sualına cavabla, "sinif nümayəndəsi kimdir?" sualına cavablarındakı eyni şəxsin adını eşidəndən sonra məcburi hakimiyyətimin devrilməsi barədə qərarı sinif qarşısında elan elədi: "sabahdan başqasıdır" - hz. abbas haqqı elə bil üstümdən yük götürüldü. düzdür, sinif rəhbəri demişdi ki, elə sənsən dəyişilməyib, amma, artıq de-yure də sinif nümayəndəsi mən deyildim. qalmışdı, bunu evə, xüsusilə də nənəmə izah eləmək.