113. bel çantası ilə avropanı gəzdiyim vaxtların birində parisdə ile de la cite'də yəni köhnə parisin yerləşdiyi cite adasındayam və notre dame kilisəsinin ətrafında fırlanıb tualet axtarıram. bütün günü 1-2 avro ilə yola verən, yemək yeməyən, su içməyən biri üçün gedib pullu işəmək nə deməkdir siz düşünün. nəysə bu cite adasının ətrafında əjdaha restoranlar var ki hamısı da şərab içib ayaq-ayaq üstə atıb puro ilə gülən adamların oturduğu yerlərdi, məni görəndə pul verməkləri gəlir dilənçi zad sanırlar. getdim girdim bunların birinə, çantamı qoydum masaya ki guya gəlib oturacam sifariş verəcəm ama əvvəlcə əlimi yuyum gərək ədası ilə tualetə getdim. girdim tualetə, dünyanın ən xoşbəxt adamıyam elə bil, mədəmdə kəpənəklər uçuşur ki axır ki azad olacıq zad. ala bir də nə görsəm yaxşıdı, götəşlər tualetdə əl yuyulan yerə girişi pulsuz qoyublar, ama balaca tualet qapılarının açılması üçün dəmir pul atmalısan ki açılsın. blət dedim, ora qədər düşünüblər. ama qafqazlı başımı işlətdim dayandım gözlədim, içəridəkilərdən biri tam çıxan anda qapını tutdum girdim tualetə, nətər sevinirəm, o boyda restorana soxiş gəlirəm deyə. oturub işimi gördüyüm anda birdən biri qapını açıb içəri girdi, blin. sən demə qapıya pul atmasan həm də içəridən örtsən də kilitlənmirmiş, mən o həyəcanla ona da fikir verməmişəm əlbəttə. indi oturmuşam mən neçə gündü tualetə getməyən adamam, ala bunların biri gəlir biri gedir, hamı da qapını açır görür içəri də bir bomj sıçır. fransızca nəsə deyinib gedirlər. bilirlər ki pul atmamışam qapıya. axırda uje bezdim aralı qalan qapını da örtmürdüm uje, necə deyərlər kasıbın malı göz qabağında idi uje bütün çılpaqlığı ilə -*. qapının ağzında sıra gözləyir 3-4 nəfər mən də içəridən nə baxırsınız mösyö gıjdıllaq ədasıyla gülümsəməyə çalışıram. axır çıxıb çantamı alıb ofisianta iclasa yetişən bomj ədasıyla menyu lazım olmadı getməliyəm müdür çağırır hərəkəti edib getdim.
ondan sonrakı şəhərlərdə götü əldən verməmək üçün hər ehtimal 1-2 avro tualetə pul ayırmağa başladım. olan qalan bi götümüz var da ala.