1. neçə ildi fikirləşdiyim fikir. bayağ da bir yazarla danşdığ trkaya geldim. əslinə qalsa hammız tam da olmasa azdan çoxdan anormalığ. əvvəl bir uşağ tanyırdım ağıllı, iq sevyesi yerində bi uşağıydı, eyni məhlədə qalırdığ ama bu uşağ arada səy səy hərəkətdər elyirdi, nəm durduğu yerdə sorşurduğ cavid nolub sənə? deyirdi heçnə bişey yadma düşdü, deyriy bə niyə gijdıllağ kimi gülürsən, deyir həyqi çox gülməliydi. sonra nəmala durduğu yerde qaşın gözün oynadırdı, qəribə hərəkətdər elyirdi, deyrdiy ala noldu yenə, deyir ala ürəyimnən keçdi ona görə belə şey eliyrəm siz də eliyin zad. düzdü indi ona normal baxan məniydim. çünki adamın içində eləməy istədiyi şeyləri eliyib içində saxlamama istəyi normal bişeydi. ama təsüfki əksəryətçün anormallığdı. hansı ki onlar da bir cür anormal adamlardı, sadəcə bunu caviddən fərqli olarağ gizlətməyi sevən, kompleksli adamlardı. məsələn indi hammız biliriy ki, evdə tək olanda ya tək bi yerdə olanda səy səy hərəkətdər elyiriy. qızdar kayfa tverk zad elyir, nəm qaqalar dombalağ zad aşır. mən özüm arada güzgünün qabağna keçib səy səy viddərə girrəm. arada özümnən üzbəüz otrub daşşağ bi temanı müzakirə elyiriy güzgüdəki qalaxsiynən, söhbətin sonunda mənasız bi gülməy gəlir adama. yəni ki adam bir özünnən utanmır, qalan hamıdan utanır ona görə belə şeyləri camaat içində elyən adamlara anormal kimi baxıllar. əslində bu anormallığ da insanın təbiətində var və anormallığ yox normal bişeydi.