5. rəsul rzanın tərcüməsində rimbaudun “heyranlıq” şeiri


gecədir, hər yan itib bürkü, duman qatında
qarşı çörəkxananın pənçərəsi altında
dayanmışdır bir uşaq.
elə bil ki onları daş səkiyə taxıblar.
səssiz, xəmir yoğuran çörəkçiyə baxırlar.
gözləri dolu maraq.


çörəkçi möhkəm əllə, əziyyətsiz, yüngülcə
pampuş kökəcikləri götürüb bircə-bircə
qızğın təndirə qoyur.
gördükləri mənzərə uşaqları coşdurur
çörəkçi fikir vermir, nə də bir an boş durur.
öz-özünə oxuyur.
uşaqlar gözləyirlər, baxırlar heyran-heyran
qıpqırmızı kökələr qaynar təndirdən haçan
bişib çölə çıxarlar
insan gödəni üçün uzaq bir həsrət kimi
xülyalar aləmindən doğan həqiqət kimi
görünüb qatar-qatar.


ağ kökələrin, ağzı sulandıran qoxusu
uzaqdan iynə-iynə batan, vuran qoxusu
onlara gəlib çatır.
cındır paltarlarını deşib keçsə də sazaq
onlar bu xoş qoxuda bahar duyurlar ancaq
ürəklərinə yatır.
artıq onlar üşümür sakitdir ürəkləri
beş isa körpəsinin yoxudur qəmi, kədəri
sakit dayanıb onlar
şüşəyə üz söykəyib, əlləri yaxasında
onlara elə gəlir pəncərə arxasında
bir işıqlı dünya var.
göydə qara buludlar ağır-ağır üzürlər
uşaqlar heyran-heyran hey təndiri güdürlər
dayanıb fağır-fağır.
qışın iynə sazağı, amansız küləkləri,
onların əynindəki yamaqlı
çiyinlərindən qapır.