18. axırıncı defe 1995-ci ilde gördüyüm sinif yoldaşımı 1 ay qabaq azerbaycana gederken gördüm. gördüm deyende ki, o meni tapdı.

20 il. dile kolay lan... 20 il. dostum köçüb isveçe. orda özüne heyat qurub. evlenmek üçün gelib kendimize.

tesadüfen cizız krayst reisin kendde olduğunu öyrenib ve gece saat 2-de darvazanı döyüb meni çağırır. okazıvaetsya bir-neçe saat sonra bakıya gedecekmiş. ve bendenizi tekrar görüb-görmeyeceyinden emin olmadığı üçün gece ikide (melumat üçün deyim ki, kendde camaat 9-da yatır -* ) gelib meni yatağımdan oyadır. -*

bele tesadüflere şahid olanda lap allaha inanmağı gelir adamın.

söhbet vere: bir adam 7-sinde neyse 70-de de odur. xarici görünüşce bir az kişileşse de, tebietce heç deyişmiyib sinif yoldaşım.

bu setirleri yazarken düşündüm de bir anlıq: göresen valeh menim haqqımda ne düşünüb? deyişmişemmi? deyişmişemse hansı yöne? to the dark side or bright side?

her ne ise.

her şey bir terefe de, işin en maraqlı terefini sizin üçün yazım, bilin.

1995-ci ilden beri görmediyin ve telefonla bele elaqe saxlamadığın adamla ne danışa bilersen ki? neleri paylaşa bilersen? seni ona, onu sene ne bağlaya biler? o naif mekteb heyatı xatirelerimi? axı danışacaq mövzu yoxdu, olmamalıdı.

ama ele olmadı. saatlarca danışdıq. sanki zaman ve mekan boyutunda bir-birimize bu qeder uzaq deyilmişik kimi.
(bax: ən uzaq məsafə)

isveçe devet eledi, men de onu istanbuldaki fakirhaneme.

hadisenin özü belke qeyri-adi deyil. ama insanın üstünde buraxdığı tesir qeyri-adidi. paylaşmağa layiq olduğunu düşündüm.

cansınız.

not: bu entry-ni yazarken bir neçe defe "amına koyim" kimi ifadeler istifade etmek istedim. özümü saxladım. menim üçün böyük gelişmedi. özümü tebrik edirem.
(bax: söyüşlə danışmaq)