3. diplomuna sahib olduğum məkan. mənim yadımda unudulmaz xatirələrlə qalmışdır. qaranlıq və təmirsiz, rütubət qoxulu, amma yenə də ecazkar, hər otağından bir musiqi sədası eşidilən yer idi mənim məktəbim. hündür divarlarında heyranı olduğum iohann sebastian bach, mozart, beethoven, raxmaninov, üzeyir hacibəyov, çaykovski və bir çox dahilərin şəkilləri asılmış olardı. o şəkillərə baxaraq onları anlamağa çalışmaq mənim ən böyük zövqlərimdən idi. özümü həmişə böyük bir insan hesab edirdim orada. elə bir ab-havası vardı. sanki yarım səhifəlik etüd çalmaq üçün deyil, beethovenin 9-cu simfoniyasını ifa etməyə gedirdim.
çox dəyərli müəllimləri vardı. bir gün onlar kimi piano ifa edə biləcəyimi arzu edərdim. bu sahəni daha sonra bir xobbi olaraq davam etdirməyə qərar verməklə nə qədər düz iş gördüyümü sonralar idrak etdim.. çingiz abdullayevin bir reportajını oxuyandan sonra.. deyirdi insanın bir sənəti, bir də xobbisi olmalıdır və bunları bir-birinə qatmamalıdır. minlərlə yazıçı, musiqiçi, rəssam vardır amma bunların 1-i məşhur ola bilir. məndən də isfar sarabski çıxmayacağına görə, xobbi olaraq qalması daha xeyrimə oldu.
indilərdə ayağa düşüb çünki internet və sair kimi şeylər kəşf olunduqdan sonra daha maraq qalmayıb uşaqlarda. amma gözəl bir dövr idi o dövr. məncə tamamilə gərəkli və dünyagörüşünü, təxəyyülün inkişafını artıran, sözün həqiqi mənasında bir məktəbdir.