544. universitetdə hər gün görməyə məcbur olduğum debillərdən bezmişəm. bunların çoxu nə üçün yaşadığını bilməyənlərdir, bir dəfə belə həyatı sorğulamayan, özünə "dünyaya nə üçün gəlmişəm?" sualını verməyən, işi-gücü hansı pozada selfie çəkmək olan insanlar. dünyanın bu günkü halından, yaxşı insanların yerin dibinə batmasından və ətrafımda olmamasından şikayətçiyəm. hardasınız? niyə bizi bu iq-süz insanlarla başbaşa buraxıb öz dünyanıza çəkilmisiniz? axı bizim də iki mənalı söhbət edə bilənlərə ehtiyacımız var..
həyat getmir, durub elə bil. özümü gələcəkdə heç bir yerdə görə bilmirəm, çünki həyat gündən-günə mənasızlaşmağa davam edir və bundan daha da mənasız olacaqsa, niyə yaşamalı?
robot kimi yaşayırıq, günlük ehtiyaclarımızı qarşılayıb gələcək üçün çalışırıq, bir gün tam dərk etmədən valideyn olacağıq, ondan sonra da öz şəxsi həyatımız bitmiş olacaq. bir gün dönüb geriyə baxacağıq: niyə yaşadıq, necə yaşadıq? əldə tutulacaq heç bir xatirə olmadıqdan sonra apar tulla. sən yaşamayıb sürünmüsən.
susmaqla ömrüm keçir, susuram və nəyisə gözləyirəm, sanki bir əl uzanacaq və deyəcək ki, gəl, daha gözəl bir dünyada yaşamaq mümkündür. bəlkə bir anlam tapa bilməmək yazdırır bütün bunları mənə, ancaq yaxşıya doğru gedəcəyinə əsla inanmıram. dünya həmişə belə anlamsız idimi?