15. məni bu entryi yazmağa sövq edən zad. bu günlük kommunikasiya ehtiyacımı da belə ödəməyi fikirləşirəm.
-toplasan gündə 20 dəqiqədən artıq danışdığım olmur, həftəsonları isə bu rəqəm 2-3 saniyəyə enir. son iki gündə avtobusda "bir nəfər" sözünü demişəm.
-musiqini demək olar söndürmürəm, çox diqqətlə oxumağımı tələb edən bir şey varsa söndürüb oxuyuram, sonra yenidən qoyuram. bir mahnıya da dəfələrlə bezənə kimi qulaq asıram, kimləsə yaşayanda başlayır deyinməyə nə boyda mahnıya qulaq asırsan, eyni mahnıya neçə dəfə qulaq asırsan bezdim, söndür.
-evə girəndə qapını bağlamıram, bu çox pis çarəsiz hiss etdirir adama, bilirəm yaxşı ideya deyil amma dediyim kimi insanı çox çarəsiz hiss etdirir. nə vaxt yatsam onda bağlayıram. həm də özümə isbat eliyirəm ki, qorxmuram.
- kefim normal olanda kravatların altına, şkafın içinə zada baxıram yatmamışdan qabaq, olmayanda kaş biri ola gəlib öldürə canım qurtara deyib baxmıram.
-özünlə danışmağı hətta zarafat zad eləməyi öyrənirsən, özüm elədiyim zarafata içdən güldüyüm anlar olub, inanılmaz qəşəng hiss etdirir.
-büdcəni idarə etmək sənin üçün ən asan işdi, marketdən qab şampunu zad alıb çıxanda bir az yaşlı hiss edirsən amma olsun.
- dəyişərəmmi bunu biriylə yaşamağa. yox. hər şeyi istədiyin kimi etmək azadlığın olmur, məsələn elə olur çəngəl yerə düşür götürməyə axotum olmursa götürmürəm amma bilirəm ki orda çəngəl var ayağımı qoymuram üstünə amma biriylə bölüşəndə evi onu götürməlisən, mütləq başqa yol yoxdu. hətta o dərəcə tənbəl olmaq imkanınız var, bəli.
- tutaq ki, kefin yoxdu kədərlisən durursan yatağın kənarında oturub ağlayırsan, kimləsə yaşasan vecinə olmasa da özünü nə oldu, niyə ağlayırsan sualları vermək məcburiyyətində hiss edəcək. belə anlarda bir də birinə açıqlamaq vermək məcburiyyəti insanı əməlli yorur.
- tək yaşayanda heç vaxt evdə əşyalarım itmir, prinsipial olaraq əşya itirmək mənə insan itirməkdən pis hiss etdirir, nəticədə pul vermişəm. -* nəyi hara qoymuşam dəqiq bilirəm və lazım olanda çox rahatlıqla tapıram. amma kimləsə yaşayanda mütləq nəyinsə yerini dəyişdirir, məni ən çox yoran şeydi nəyisə qoyduğum yerdə tapmamaq.
- bəzən bezirsən sonra yadına düşür ki, bu tək yaşamaqdan qaynaqlanmır, ailənlə başqa biriylə də yaşayanda eyni olurdu. heç vaxt nə dediyimi anlamayacaq qızlarla eyni evi paylaşmışam, bir-iki dəfə nəyisə bölüşməyə çalışdım gördüm yox ee heç cürə alınmır münasibət, başa düşə bilmirik bir-birimizi demirəm mən dərin söhbətlər zad eləyirdim, sadəcə başa düşmürdük bir-birimizi. sonra başladım heç nəyi bölüşməməyə, bir evdə biriylə yaşayıb yalnız olmaq tək yaşayıb yalnız olmaqdan çox pisdi. ümumiyyətlə, yaşamağın ən pis şəkli bir evdə yaşadığın insana dözmək məcburiyyətində qalmaqdı.
-sosial çevrəsi bolluca dostları olan adamlar üçün tək yaşamaq daha asandı, məndə isə bu rəqəm sıfırdı, istəsəm taparam amma hiss eliyirəm ki insanlara dözümlülüyüm azalıb. bəzən bu qədər təkliyə necə dözürəm bilmirəm, özüm də təəccüblənirəm amma bu mənə həmişə çox güclü olduğumu xatırladır, öhdəsindən gələ bilməyəcəyim heç nəyin olmadığını. bir az mənfi cəhəti odur ki, insanlarla münasibətinizə çox diqqət etmirsiniz, bilirsiniz ki o olmasa çox şey dəyişməyəcək, görəbiləcəyiniz dibi görmüsünüz.
- mənim üçün tək problem banka ağzı açmaqdı. onu da həll etsəm, əla.
diqqət bu entrydə bir az təsəlli var amma tək yaşayırsınızsa özünüz özünüzə təsəlli verməlisiniz, insanın özündən yaxşı nə istədiyini bilən kim ola bilər ki, ona görə də təsəllinin də ən yaxşı şəkli budu. -*