1. bəzi vaxtlar, kimləsə görüşəcəyimi planlaşdıranda, və ya tək gəzib hava almağa çıxanda, parklardan birində oturub insanları izləməyi sevirəm. xususi olaraq, görünüş və ya hansısa səbəbə görə seçmirəm həmin şəxsləri. bu sadəcə oynadığım bir oyundu. insanları izləyib, geyimlərindən yaşlarını, bədən dillərindən, mimikalardan, səslərindən, qarşısında insan varsa ona qarşı rəftarından, qapı və ya divar, su yoxsa od,uzatmadan, belə, bunlara bənzər təxminlərlə, xarakterlərini, psixi vəziyyətlərini, ruh hallarını anlamağa çalışıram.gəldiyim nəticələrin, düzgün olub olmamağı önəmli deyil, bu sadəcə bir oyundu, mənim oyunum. sözsüz ki, bu oyunumla insanları narahat eləməmək əsas prinsipdi. 26 yaşlarında saqqallı birinin oturub diqqətlə səni izləməsi heç xoş olmaz. hələ bu günkü günlərdə, başda ans tv-də olmaqla,canlı yayım zamanı osturan bir şəxsi belə radikal qruplaşmanın üzvü kimi göstərirlərsə.millətin çoxunun da, çarəsi olmayan bir maraqla bunları izləyib, informasiya mənbəyinin geniş olmadığını fikirləşsək, mən prablem axtarmıram . sadəcə seyr eləyirəm, oyunumun qəhramanı seçilməsində, həmin şəxslərin özlərinin böyük rolu var.mənim yox.
indi oturduğum parkda sakitlikdi. insan vitrinini çoxda xatırlatmır.ailəli şəxlər axşam tərəfi hava alması üçün, öz uşaqlarını gəzdirirlər.diqqətimi bir qız uşağı çəkdi. yaşı 3 yaşından çox olmaz. göy rəngli gözləri saf və parlaqdı.bir anda bu uşaqdan başqa, parkda olan hər kəs qriləşmişdi.sanki tək canlı o idi. başında ağ qırmızı rəngli, ona çox yaraşan bir papaq olduğuna görə saçlarının nə rəng olduğunu bilmədim.mavi gözlü olmasının seçilməyinə səbəb kimi düşünmək yersiz olar. yaxın ətrafımızda fərqli göz rənglərinə sahib olub, aralarında sevmədiklərimizində olduğunu nəzərə alsaq, bu sadəcə, ən azı 6 min il əvvəl baş verən bir mutasiya və ya bizim dildə qismət adlanır.şişirdiləsi özəllik deyil. seçilməsinə səbəb anlamadığım hisllərdi.sakit durmasına baxmayaraq, ətrafda qaçışıb, qışqıran uşaqlardan daha canlı, yaşam dolu, maraqlı və bilinməyən bir cazibəyə sahibdir. nənəsi, yanında duran qadınla söhbət elədiyi vaxt, uşağı sərbəst buraxıb, başqa uşaqlara qarışıb oynaması üçün imkan yaradırdı.
mən isə nənəsinin və başqalarının diqqətini çəkmədən izləyirdim onu. və təbii ki, uşaqlar daha hissiyatlı olduğuna görə, bunu hiss edib,ətrafdakı ağacların və uşaqların üzərində gözlərini gəzdirib, mənə baxış atdı.qadının başı söhbətə qarışsada, uşağın izlədiyi yönə baxıb, məni gördü.başımı aşağı salıb məcburi telefonda qurdalanmağa başladım.təxmininən 2 dəqiqə sonra başımı qaldırıb, həmin o qız uşağının oturduğum skamyada, qarşımda,3 addımdan uzaq olmayan məsafədə durub, mənə baxdığını gördüm.baxırdı, diqqətlə, çox diqqətlə baxırdı, gözlərinin içinə çağırırdı baxışlarımı.üzündə mona lisa'ya bənzər sirli bir təbəssüm yarandı, cavab olaraq gülümsəyib təkrar telefona baxdım,əl çəkmədiyini görüb,qərara gəldim ki, hər şeyi axarına buraxım.təbii ki, gözlərimi qırpmadan, durub gözlərinin dərinliyinə, nə olduğundan bixəbər olduğum dəryaya baxmağa başladım. arada zaman qopuqluğu oldu. qadın səsiylə birlikdə, yaxınlaşan ayaq addımlarına oyandım. gələn yaşlı qadın, sofi, sofi deyə səslənib, uşağın əlini tutdu.axı sənə başa salmışam ki, məndən uzaqda oynayıb, başqalarını narahat eləmə,deyib,üzündə saxta bir gülümsə fırlatdı mənə,təbbi ki, narahat olmadığımı göstərmək üçün, məndə gülümsədim. uşağı əlindən tutub, bir az məcbur edərək, aparmağa başladı. ara bir sofi dönür baxır, məndə baxırdım. sonra düşünməyə başladım, yaşlı piçin gəvəzəlikləri yadıma düşdü.görəsən bu uşağın şüuraltında necə izlər buraxdım, nə fikirləşirdi? əgər elektra kompleksindən çıxa bilməsə,deməli, gələcəkdə atasına qarşı saqqallı kişiləri seçib, ondan intiqam alacaq? . bəlkə atası da.... yox, çox uzatmadan bu fikirləri dağıtdım. çünki şüuraltısı yerlə bir olan mən idim, sofi yox.bu gün mən özüm bir oyunun personajına çevrilmişdim. ən diqqətli izləyici və ssenarist bu körpə uşaq idi. o gözlərdə, mənə yad olan, unutduğum o hissləri yaşadım. kirlənmiş pəncərəmdən içəri işıq tutduğuna görə ,toxunmaqdan, kəlimələr və səslərdən başqa, ünsiyyət anlayışımın olmadığını mənə xatırlatdığın üçün , sənə təşəkkür eliyirəm. adının sofi olması, məndə dahada heyranlıq yaratdı.artıq sofi'nin dünyasının həqiqətən var olduğuna inanmağa başlayıram. sən, uzaqlaşıb, yaşlı nənənlə getdiyin vaxt, içimdən, həyatda sənə aid olan bütün potensial və şanslardan istifadə eləməyini, layiq olduğun ömrün ən yaxşısını yaşamağını arzuladım, qızım sofi... amen.