(youtube: 
)
)belə bir şahəsərə malik qrup. sadəcə bu mahnılarını dinlədikdə gözümün qarşısında canlanan təsvirlər, beynimdə dönüb-dolaşan hekayələr, yazılar-pozular məni sakitləşdirmir, əksinə, daha da narahatedici bir hisslə baş-başa qoyur. öz paranoyaklığımdırmı, bilmirəm. fəqət bu mahnı bir əsərdir özlüyündə, mənə görə:
Qarşı-qarşıya oturmuş iki insan.
Bir ana ilə qızı ola bilər, ata ilə qızı, iki dost, yaxud sevgili, ailə üzvlərindən hər hansı ikisi. Və ya bitmiş hekayənin köhnə personajları.
Oturublar üzbəüz.
Biri hüznlə deyir o birinin üzünə sevgisini. Sakitcə deyir. Deyir, “dəyərlisən”. Deyir, “həyatımda yerin böyükdür”. “Əzizsən.” deyir, “əzizimsən” deyir. Sevgini, dəyəri, hörməti nə ifadə edə bilər onları deyir.
Önündəki insan onu eşitmək istəmir, qışqırır üstünə: “inanmıram!” Hər kəliməsində bağırır, hay-haray qoparır: “Yalan deyirsən!”, “inanmıram!”, “Yalançısan!”, “Yalanlar!”
Sevgisini etiraf edən kəs dözə bilmir bunlara, bir qarşılıq da gözləmir, amma səmimi duyğularının tapdanmasına izn verməməlidir. Düşünür. Heç cürə inandıra bilməyəcəyini düşünür. Amma imtina etmir. Hüznü bir qırağa qoyub, bu səfər bir yalvarışla deyir: “inan mənə, sən dəyərlisən.”
Daha neçə neçə söz, kəlmə, cümlə.
Digər insan dözə bilmir, düşüncələrini parça-parça edən ‘yalan’lara. Dayana bilmir hönkürtü çıxır boğazından. Sevgini başa salmaq istəyənin üzünə çırpır sevgini.
Özüm də yaza bilmərəm sözləri. Fikrimdə üzbəüz oturmuş insanlar ağlayır. Sevgisini izah etməyə çalışan izah etməməkdən ağlayır, hönkürür. Digəri sevgidən ala bilmədiyi xoşbəxtliyə. Qarşısındaki insana deyə bilmədiyi sözləri demək istəyir. Ona ağlayır.
Ağlama səsləri qulağıma çatır. 02:51-03:00.
Sonra daha bərk 03:00-03:25.
Sonra görürlər yox ağlamağın faydası yoxdur.
"Bax, sözlər bəs etmir," deyir birinci şəxs. Anlayışlı olmaq, elə görünmək istəyir.
Digəri sözə başlayıb sözünü kəsir. Hər iki insanın hər hücrəsindən axan qəm və dəhşət üzlərinə yansıyır. Yenə əsəb, yenə kədər. Nə qədər olar? Sözlər havada uçuşur, biri digərinin cümlələrini əli ilə itələyib özü danışmağa başlayır. Sakitlik. Sükut həbs edir onları. Mənasızdır danışmaq. Əllər birləşir və qorxu, acizlik, ağrı qaçır bədənlərdən. Əllər birləşir və mahnı da bitir. 05:51.
Bir mahnıya bu qədər çox məna yüklədiyim üçün özümü günahlandırıram. Amma məsələ belədir, yəni.