1. dövlət dəstəyini filan keçdim, məncə, birinci səbəb ailələrdir. niyə dövlət dəstəyini keçirəm, çünki öz istedadı hesabına xaricdə uğur qazanan yüzlərlə azərbaycanlı var. əsas ailə dəstəyidir.
sadəcə öz ailəmdən və qohumlarımdan örnək vermək istəyirəm ki, fikrimi daha yaxşı başa sala bilim.

ailədə iki uşağıq. mən incəsənətə meylliyəm, boş vaxtlarımda şəkillər çəkib cızma-qara edirdim. amma yazı sənətində daha yaxşı olduğum üçün, yazıçı olmaq istəyirəm. qardaşım isə aktyor olmaq istəyir. 12 yaşımdan şeirlər yazmağıma baxmayaraq, ailəm məni iqtisadiyyata yönləndirdi. hər dəfə ora gedəndə söyə-söyə gedirdim. bu illər ərzində söz azadlığımı əlimə almağı bacardım və iki ayağımı bir başmağa dirədim ki, ədəbiyyat üzrə oxuyacağam. burax ədəbiyyatı, xaricdə oxumağıma belə icazə verilmirdi. zorla da olsa, bir az da anamın dəstəyilə öz istəyimə nail oldum. indi fakultəmi biləndə qohum-əqrəba ağız-burun əysə də mən qısa hekayələrimi yazıram və kimin nə düşündüyü vecimə belə deyil. bu barədə xoşbəxtəm.

qardaşım yazığı da iqtisadiyyata yönləndirdilər. o mənə baxanda dilsiz-ağızsızdır, heç söz azadlığı da yoxdur. bir dəfə mən ürəkləndirdim, atama aktyor olmaq istədiyini dedi. evdə dava düşdü ki, bəs oğlum "artist" olacaq. ona görə də qardaşım susub öz arzularını unutmağa üstünlük verdi. hər dəfə onu bu barədə cəsarətləndirməyə çalışsam da olmur. ailənin dəstəyini ala bilmədiyi üçün özünü sınamağa da qorxur. var olan istedadını görməzdən gəlir. və bir ailə "başçısı" bir ailə üzvünün həyatını da beləcə puç edir. (baxma: ataya demək istədiklərimiz)

bir də mənim qədər şanslı olmayan qohum qızları var. onlar, ümumiyyətlə, orta məktəbi belə bitirə bilmirlər. hələ nəyin nə olduğunu bilmədən başı hicaba soxulan, 16 yaşı olan kimi evləndirilən qızlar. uzaqdan baxanda onları qınamaq asandır və özünü müasir sayan gənclərimiz onlardan geri qalan, onlar qədər şanslı olmayan azərbaycanlıları feysbukda yerin dibinə soxurlar. halbuki, onların xəyal dünyası heç də boş deyil, heç də evdə oturub ər gözləmirlər həsrətlə. oxumaq və layiq olduqları həyatı qazanmaq istəyirlər, ailələrin onlara layiq bildiyi isə özlərinin tapdıqları, uyğun gördükləri həyat yoldaşıdır.

hicablı bir qızın açıq-saçıq ayaqqabı eskizləri çəkməsi bilirsiniz nə deməkdir? bu, onlara imkan yaratsaq, ölkəmizdəki qadın haqlarının dirçəlişi deməkdir. bəlkə də bunlara göz yummaqla neçə belə stilisti, rəssamı, aktyoru, yazıçını ilk addımını atmadan bədbəxt edirik.

ailə - adam kimi yaşamaq haqqımızı əlimizdən alırsa düşmənimizdir, yaxınımız yox. bu ölkədə də uşaqlarının yaşam haqqını əlindən alan, onları öz qaydaları ilə yaşatmağa çalışan ailələr çoxdur. buna görə də bu ölkədə öz arzularına çatmaq istəyirsənsə, birinci ailənlə mübarizə aparmalısan, sonra cəmiyyətlə.