6. 1 il ailəm beynini zad etdi ki, gələn il bibin oğlunun toyudu gedəcik kəndə toya. bunu eləmə səbəbləri ilk bibimoğlunun toyuna getməməyim idi. həmin toy vaxtı kənddəydim ama niyəsə bi hiss gəldi içimə getməmişdim, kəndə zatən məcbur gedirəm, sevmirəm. nəysə sözüm onda yox 1 il ərzində özümü bir təhər hazırladım 1 bəhanə də tapmadım bakıda qalmağçün. avqustun 20-i toy olasıdı. biz 17-i getdik. nəysə 18-i getdik bibimgilə qız evində xına gecəsiydi. oğlan evində də yüngülvari yeyib içmək. içki məsələsinə də toxunum biraz. 2015-ci ildə əmim oğlunun toyuna qatılıb orda içmişdim babat. ömrümdə araq 2-ci dəfə içirdim. qohumlarla filan çox arası olan biri deyiləm. ümumiyyətlə insanlarla yaxşı ünsiyyət qurammıram. həmin toyda içəndən sonra deyib güldüm zad. qohumlar da başladılar ki sən əməlli başlı qaynıyıb qarışansan filan. day demirlər ki uçuram ee brat. bu ilki toya da evdəkilərin məni yola gətirməkçün motivasiyalarından biri o içki məsələsi oldu. qayıdaq yenə mövzuya ayın 18-i getdik, yemək ürəyimcə deyildi, araq da süzdülər. 2 rumka içdim ancaq. içəmmədim. biraz kefim düzəldi zad, sonra durub getdim oturdum maşında. nə pox yeyəcəmsə maşında artıq. həmin gün tam olaraq anlamadım özümü filan. bilirəm ki xoşlamıram adam çox olmağını filan ama tam olaraq mövzunu sabahsı gün çözdüm. 19-u axşam yığışıb gəldik ciyər axşamına. bibimgillə biz ayrı kəndlərdəyik. nəysə getdik çatdıq gördüm, kimisi qoyun kəsir, kimisi günorta kəsilmiş dananın ətini doğrayır filan. hərənin bir işi var. bakıda yaşadığımçün çox adam tanımıram. üstəlik də toy da fərqli bir kənddədi tamam fərqli mühitdəyəm. bibi uşaqlarımın da başı qarışıqdı. tanıdığım heçkəs qalmıyıb. pox kimi qaldım ortada. gedib girdik mağara 1 kruq vurdum oturammadım ala. gördüm heçkəsi tanımıram çıxdım çölə biraz telefonla qurdalandım. gah atam çağırdı gəl içərdə otur telefonunla oyna filan, gah qardaşım alınmadı müəllim. orda dayanıb gəlib gedənlərə baxanda anladım ki, yalnızlıq budu. həmişə düşünürdüm ki, ətrafda tanımadığım insan çox olanda sıxılıram. orası elədi ama məni zad eliyən o adamları mənim tanımamağım yox, onların məni tanımamağı, məndən xəbərləri olmamağıdı. bir filmdə belə bir replika vardı. "başına mismar vurmaq belə ağlıma gəldi, amma mən daha pis bir şey edəcəm. səni görməzdən gələcəm". bax budu məsələ mən də buna çok takmış vəziyyətdəyəm. insanlar sizi görmürsə, sizi tanımırsa nəfəs almağın bir anlamı yoxdu. siz zatən yoxsuz. həyatda ən cındır şey budu. sizi heçkəsin görməməyi. o anda mən də anladım ki, mən yoxam. var olmağım üçünsə insanlar lazımdı. mənə dəyər verən, məni istəyən, mənə ehtiyacları olan insanlar. bu cür düşüncələrə görə də, indi nə işləyə bilirəm, nə insanlarla əlaqə qura bilirəm. heçnə edə bilmirəm, ümumiyyətlə ölüyəm mən.