20.11.2011-ci il beşiktaş-galatasaray oyunu zamanı, 65-ci dəqiqədə (Van şəhərinin plaka nömrəsi) çarşı vanda zəlzələdən əziyyət çəkənlərə yardım və təbliğat məqsədi ilə soyundu. meydana atılan şarf, köynək, gödəkçələr toplanıb Vandakı çadırlara göndərildi. slogan belə idi "Van üşüyor, biz de üşüyoruz - hadi hisset" bu kampanya ilə ilin "empati mükafatını" qazandı qrup. çarşı mükafata da qarşı olduğu üçün uzun müddətli müzakirədən sonra razılığa gəlib grup adına mükafat almaq üçün alen markaryan kürsüyə çıxdı. məsələnin sadəcə belə böyük sosial hadisələr olduğunu düşünürsünüzsə yanılırsız. çarşı ozon qatının deşilməsinə belə etiraz olaraq təbliğat kampanyaları keçirib plakat asiblar, gezi parkı davasında 35 nəfərin sorğulanmasına qarşı könüllü 100 vəkil grubu müdafiə edib, minlərlə azarkeş isə məhkəmə koridorlarını sloganlarla inlədib.
ən son şortik geydiyi üçün avtobusta təpik atılan xanıma dəstək məqsədi ilə keçən bazar barbaros bulvarında yığılıb şortikli etiraz aksiyası keçirib.
çarşı gün gəlib özünə belə qarşı olub. 2008-ci ildə grubun beşiktaş klubunun önünə keçməsi və yönetimlə yaşanan anlaşılmazlıqlardan sonra özünü ləğv etmə qərarı alıb. daha sonra isə yenidən formalaşaraq digər səmt azarkeşləri tərəfindən devr alınıb.
çarşı nə ifadə edir mənə görə?
çarşı deyəndə ilk ağlıma Ayhan güner və alen gəlir, sarı cem (cem yakışkan), imparator və hər kəsin sevimlisi rəhmətlik (mehmet ışıklar) optik başkan gəlir.
hazırda grup lideri şevşek alidir amma əvvəlki kimi hiss etmək olmur çarşını. fikrət orman nə qədər beşiktaşı ayağa qaldırsa da, çarşının neçə illik azarkeş profilini dəyişdirməyə çalışdığı ortadadır. elə bu səbəbdən artıq "asi ruh" dediyimiz o ruh qalmayıb, ikiyə bölnüb çarşı. yarısı artıq beşiktaşa dəstək olmaq üçün hər şeyə hazırdır, digər grup isə hələ də çarşı ruhunu yaşadan, xalqın klubu olduğunu müdafiə edən, bahalı biletlərə (min.150 TL ) etiraz edən, klub yönetimə yox xalqa məxsusdur deyən grupdur. Lakin bunların yanında ən çox adamı üzən, inönü bağlananan sonra heç vaxt oyuna getməyən yaşlı nəsildir. bir dəfə soruşdum esnaf şakir amcadan "niyə oyunlara getmirsiz"?
- məni ilk dəfə inönüyə rəhmətlik atam aparmışdı, inönü mənə atamnan yadigar idi. onunla bağlı qalan son xatirələrimi gözümün qabağında yerlə yeksan elədilər. atamın son xatirələri, oyunlardakı sevinc, hüzün, kədər də eləcə yıxıldı gözlərim önündə"
+ şakir amca, axı yenilik daha yaxşıdı, daha modern, təhlükəsiz, dünya standartlarında stadionumuz olacaq bunun nəyi pisdir ki?
- odi, sən anlamazsan məni, baba yadigarı köhnə də olsa, lap uçsa-tökülsə də əziz olur.
bu grup insanlar çoxdur, hələ də vodafone arenaya getməyən yüzlərlə azarkeş var. elə bu məqamlara istinadən "baba evi" adlı belgesel var. adamın içi cız edir baxanda.
(youtube: 
)
)