15. yay tətillərinin birində gürcüstanın manqilisi adlı meşəlik bir bölgəsində idik. evində qaldığımız şəxslər isə çoxlu mal-qaraya sahib idi.

evin ən balacası olaraq çox məsuliyyətli və ağır işi öz öhdəmə götürərək çörək almağa yollandım. həmin an yolun qırağındakı zibillikdə mənim yarım boyda bir donuz eşələnirdi özü üçün. yanından ötüb keçmək istəyəndə donuz ilə göz-gözə gəldik. və o an donmuş baxışları ilə o mənə, mən ona baxırdım. (həyatımda ilk dəfə idi ki, bir erkək ilə bu qədər uzun baxışırdım) biraz keçdikdən sonra elə o andaca qaçmalı olduğumu dərk elədim. mən qaçıram, donuz isə mənim arxamca qaçır. (və həyatımda ilk dəfə idi ki, bir erkək arxamca qaçırdı) (gör necə yoxluqdursa) sonda özümü evə necə çatdırdım xatırlamıram, amma pilləkanlara doğru yönələndə gördüm ki, donuz da qaçaraq öz damına girdi. donuz ev sahibinin imiş və məni görüb qorxub. (bir erkəyin məni görüb qorxması ilk deyil amma) məhz həmin gün də ev sahibi donuzunu qorxutmuşdum deyə bizi evdən çıxarmışdı.


belə danışanda maraqlı deyil e, amma o an da maraqlı deyildi, deyəsən.