6. gecə vaxtı hüzünləndirmiş monoloqdur..

ölüm ya olum? budur məsələ! hansı daha şərəflidir? düşmən qəzanın ağır zərbələrinə dayanmaq və ya fəna seylabının coşğun dalğalarına qarşı durub onu qurutmaq, əzmək... yer üzündən qaldırmaq, ölmək, uyumaq bu qədər... qəlbin iztirablarını , yaranmışların nəsibi olan minlərlə əzabları bir yuxu ilə bitirmək. belə bir son yaxşı deyil mi?..
ölmək... uyumaq... uyumaq? bəlkə də röyalar görmək? budur məsələnin çətin yeri!.. həyatın boranları keçdikdən sonra, bu ölüm yuxusunda biz nələr görəcəyik? budur yolun keçidini kəsdirən! budur bizi uzun həyatın sürüntülərinə məcbur edən! buna görədir ki, fəlakət bu qədər sürəklidir. yoxsa dünyanın bu zülm-fəsadına, hökmranların təkəbbürünə, güclülərin təhqirinə, qaytarılmış, tapdanmış bir eşqin acı iztirablarına, qanunların boşluğuna, hakimlərin utanmazlığına, rəzillərin xidmətlərinə qarşı coşan nifrətlərə kim dözmək istərdi? halbuki bir xəncər bizi bunların hamısından əbədilik qurtara bilər. acı həyatın ağır cəbrini nifrət və göz yaşları ilə kim daşımaq istərdi? yalnız bir qorxu: orada nə olacaqdır? orada... o bilinməz validə ki, oradan bu vaxta qədər kimsə qayıtmamışdır. iradə sarsılır, və bizi bilinməz bir aləmə atılmaqdansa, acı iztirablara dayanmağa məcbur edir...