116. ölüm, ya da, ölmək. mənə çatmır bu məfhum, idrak eliyə bilmirəm. "öləcəm ki?" deyirəm, ya da " öləcək ki?". ancaq fakt budu ki, ölürlər. o ətli, qanlı, hərəkət eliyən, danışan, düşünən, zarafatlaşan və ən əsası da, o gözlərlə səni görən canlı, cansızlaşır bildiyin. çürüyüb gedir bir müddət sonra da.

nəysə, söhbət mənim idrak çətinliyimdən gedir. o deyirlər e, hündür bir yerdən baxanda, adamın içindən atlamaq keçir. bax baş verən də məhz budu. adama çatmır ki, burdan düşsəm, doğurdan da öləcəm. yəni yox olacam blət, elə bil televizoru elektirkdən ayırırsan, qaralır monitor. tək ölmək də deyil. məsəlçün, alova baxıram. deyirəm, "nə əlaqə ala, indi bunun içinə əlimi soxsam niyə ağrı hiss eləməliyəm ki?". ya da, əlimdə bir şey tutanda, bir an niyəsə elə gəlir ki, bu zibilin havada qalmağı əslində məndən aslı deyil. buraxsam, düşməyəcək bu. o qədər əlimdəki isti çayı belə üstümə dağıtmışam ki * glş
bu zibil bir tərəfdən də qorxu yaradır. çünki həmin anlarda dalıb gedirəm o düşüncənin içində. maşın falan sürsəm, "qarşı yola çıxsam nolar ki?" deyib rolu döndərə bilərəm. ya da, hansısa körpüdən qanad aça bilərəm. ən çox da velosipedlə olur. asvalt yolla getdiyim yerdə, bir də ayılıram ki, özümü yolun ortasına atıram. ani bir dönüşlə yolun qırağına qayıtmağa çalışıb, yıxılıram. yəni, yolda düz getdiyi yerdə birdən birə yıxılan adam görsəz, yaxınlaşıb görüşün. gedək bir pivələyək * glş
psixi problemlərim var deyəsən. intihara meyilli deyiləm, yalnış anlaşılmasın. mənimki maraqdı əslində * glş
(bax: allah başqa dərd verməsin)