24. bəzən isə gündüz ilə gecəni tamamilə dəyişdirərək gün işığına həsrət qalan kəsdir. özünü daim süst hiss edən kəsdir. gecənin səssizliyində film izləməyi, oyun oynamağı sevən, öz aləmi ilə yalnız qalmağı sevən insandır. amma bədəninə nə etdiyini qanmayan insandır. çox vaxt bunu edən tələbələr olurlar.
tələbə vaxtı * amq uje tələbəliyi keçmiş kimi görürəm. həri graduation! bir müddət təcrübəsini keçdiyim zaddır. yataqxanada 4 nəfərlik otaqda gecə oyun oynaya-oynaya mışkanın knopkasının səsi ilə otaqdakilərin beynini sikmişdim. yatmağa imkan vermirdim. onlar yatırdı mən isə film izləyir, oyun oynuyurdum. bütün gecəni oyaq qalır səhər hava işıqlananda uzanıb yatırdım. öz də hər dəfə adamda belə bir hiss olur, "pay səni gec oldu eee". amq uje hava işıqlanıb, gec oldu nədi ay oğraş -* həə, yatıb bir də gün batandan sonra oyanırdım. gündüzləri yatdığım üçün təqribən bir neçə həftə gün işığının nə olduğunu belə unutmuşdum. yalnız mən və kompüterim. * dərs də sikmirdim. universiteti uzatdığım vaxtlar idi. iş gəldi elə bir vaxta çatdı ki, bir gün təzəcə yatmışdım ki, səhər saat 6-da şiddətli baş ağrısı ilə yuxudan dik atıldım. təqribən 2 saata yaxın başımı əllərimin arasına alıb ağrı ilə kəskin mübarizə apardım. heç olmasa bir azca özümə gəlmək üçün allaha yalvarırdım. indi düşünürəm ki, necə olubsa səsim də çıxmıyıb. qışqıra bilməmişəm. sadəcə 2 saat əzab çəkmişəm. 2 saatdan sonra gözlərimi açıb yataqdan qalxmağa macal tapa bildim. qalxan kimi sanki ayaqlarım iflic olubmuş kimi yerə vurub hiss eliyə bilmədim. ağzı üstdsə yerə yıxıldım. elə bil şikəst idim. sonra birtəhər ayağa qalxıb bir az özümə gəldim. koridora çıxdım, mərtəbədəki ümumi tualetə getdim ki üzümə su vurum özümə gəlim. ətrafı da sanki gözümdən qaçırmış kimi əyri-üyrü görürdüm, yolu da 8 vura-vura gedirdim. bütün bunları edəndə də 1 qram səsim çıxmıyıb. otaqdakilər heç yadıma düşmüyüb ki oyadım. getdim güzgüdə özümə baxdım gözlərim elə qırmızı idi ki, ancaq ujas kinolarda görmüşük elə qırmızını. bütün bədənimi çox zəif hiss edir, çox ləng hərəkət edirdim. üzümə su vurdum. qayıtdım otağa. oturdum yatağımın kənarında. bir balaca özümə gələ bildim. amma başım hələ də ağrıyır və özümü çox süst hiss edirdim. elə bil indi əriyib yox olacam kimi. ayağa qalxdım və hələ indi otaqdakılara fikir verdim. hə orda idilər və yatırdılar. yaz vaxtı, səhər saat 8-9 arası idi və çöldə gözəl hava var idi. artıq otaqda dayana bilmirdim. şəp-şəplərimi geyindim və düşdüm həyətə. universitetimizin gözəl kampüsü var və bunun üçün odtü-dən razı olmuşam. hətta belə olmasa bəlkə də tələbələr burda dəli olardılar deyə düşünmüşəm. yarım saat, bir saat təmiz havada gəzəndən sonra bir az özümə gəldim və otağa qayıtdım. bundan sonra 10-15 gün hər səhər qalxıb təmiz havada gəzdim və yenidən bədənimin enerjisini özünə qaytarmağa müvəffəq oldum. o vaxtdan səhər tez durmağın və təmiz hava gəzməyin insan üçün necə lazımlı olduğunu başa düşdüm. həm də başa düşdüm ki, rejim necə vacib bir şey imiş. rejimsiz insan fiziki və mənəvi cəhətdən yorğun olur. bunu başa düşsəm də artıq gec idi. çünki indinin özündə də o vaxtdan qalma izlər məndə var, hiss edirəm. əslində nə var, nə var gecə oyaq qalacam deyə özünə zülüm verməklə insan özünü məhv edir. və tam keçə bilməyəcək izlər qoya bilər özündə. o "gecələri yatmayan insan" kimdisə ona səslənirəm: dur yat bala. kinoya baxassan deyə ömrünü sikmə. kinoya sabah durub baxarsan. kino qaçmır.