35. (bax: ümid)

yazı üçün biraz gecikdim. yazmaq istəmirdim. deyirəm nə qəribə insanlarıq e. seçkilərin saxtalaşdırılmaması, saxtalaşdırıla bilinməməsi ehtimalı o qədər aşağı idi ki, bu barədə inamını nəinki açıq nümayiş etdirmək, hətta öz içində inanmaq belə çətin idi. kimsə "bu dəfəki" seçkilər başqa cür olacaq düşüncəsi ilə səs verməyə gedər, amma bunu açıq deməyin gülünc olduğunu anladığı üçün ətrafındakılara "onsuz da saxtalaşdırılacaq, mırta gedirəm" deyər. amma şəxsən bu dəfə mən özüm özümə belə inandığımı, ümid elədiyimi etiraf edə bilmirdim. adama deyərlər bilirsən ki, səs verməyin heç kimin qozuna deyil, bəs onda hara gedirsən mk?! səhər yuxudan durub basa-basa yol getmisən. özünə etiraf edə bilmədiyin balaca bir ümid var idi də. az da olsa inam var idi ki, qutuya saldığın kağızın nəsə bir təsiri ola bilər. həmin inam, "bəlkə", ümid hamımızda var idi. hamımız kağızı qutuya salanda "bir poxun dəyişəcəyinə inanmıram, amma böyüklük məndə qalsın" havasında idik. sözlükdə cəmil həsənlinin tənqidçiləri də bu gün ona səs verdilər məncə. belə baxanda normal vaxtı heç birimiz onu bəyənməzdik. nəysə. heç səs vermək də vacib deyil. biz ki o özümüzə belə etiraf edə bilmədiyimiz, balaca ümidlə hadisələri izlədik, bəlkə hər şey dəyişər deyə, bizdən başqası yalandı özüm ölüm. saflığımız nəyə desən dəyər. bizdən heç kimə zərər gəlməz, gələ bilməz.