3. 1546 səhifəlik devasa romanın 150 səhifəsini arxada qoymuşam. maraqlıdır. oxuduqca bir sonrakı hadisələrə maraq yaranır. murakami ən çox gündəlik həyatda gördüyümüz amma fərqinə varmadığımız detalları gözəl yazmağı bacarır.

--spoiler--

“bir yerlerde mutlaka son vardır. yalnızca, ‘burası son’ diye yazılı değildir. merdivenin en üst basamağında, ‘burası son basamak. ayağınızı daha fazla kaldırmayın’ diye yazar mı?”

“kelebeklere ad koymam. desen ve şeklini gördüğümde tek tek ayırabilirim. üstelik kelebeklere isim koysan bile, nasıl olsa kısa sürede ölürler. bunlar adı olmayan, kısa süreli arkadaşlarımdır. her gün buraya gelir, onları selamlar, çok farklı şeyler konuşurum. fakat kelebekler, zamanı gelince buradan ayrılıp giderler. öldüklerini bilirim, ama ne kadar ararsam arayayım ölülerini bulamam. sanki havaya karışmış gibi, hiçbir iz bırakmadan kaybolup giderler. kelebekler her şeyden daha kırılgan, nahif canlılardır. bir anda doğar, sınırlı ve çok az şey ister, sonra da sessizce kaybolup giderler. muhtemelen buradan başka bir dünyaya.”

--spoiler--