1. (1889-1963) keçən yüzildə fransız mədəniyyətinin yetişdirdiyi universal istedadlardan biridir, eyni zamanda şair, yazar, rəssam, ssenari yazarı, kino və teatr rejissoru, teatr nəzəriyyəçisi kimi fəaliyyət gösterib. "şerlər" (1920) və "opera" (1927) adlı şer kitablarında koktonun o zamanlar avropa sənətində aparıcı sənət axınları olan dadaizm və sürrealizm üslubunda yaratdığı poetik nümunələr toplanıb. "əllamə toma" (1923) və "ədəbsiz uşaqlar" (1929) romanlarında o, gəncliyin problemlərinə işıq salıb. antik miflərin yeni səpkidə işlənməsinə həsr olunmuş pyesləri ("antiqona", "orfey") dünyanın bir çox teatrlarında özünə səhnə ömrü qazanıb. "orfey" (1950) və "orfeyin vəsiyyəti" (1960) adlı filmlərdə isə kokto rejissor və ssenari müəllifi kimi özünü sınayıb.
koktonun la voix humaine yeni insan sesi eseri tekşekilli monotamaşadır, ilk dəfə 17.02.1930-cu ildə bert bovinin iştirakı ilə səhneleşdirilib. eserin motivləri esasında fransız modernist musiqisinin parlaq simalarından olan bestekar frensis pulenk eyni adlı monoopera besteleyib.


"allo!.. yox... komoda, kreslonun üstünə, dehlizə, hər yerə baxdım. heç yerdə yoxdur... qulaq as... yaxşı. yenə də axtararam, amma arxayınam ki... egər sabahacan tapsam, onları da xidmətçi qadına verəcəyim çantaya qoyaram... necə, əzizim?.. məktubları... hə... yandır getsin... sendən bir şey də xahiş etmək istəyirdim...əlbəttə, bu yersiz səslənəcək... bilirsən... deməli... sənə deyəcəkdim ki, məktubları yandırsan, külü sənə bağışladığım siqaret yığmaq üçün qutuya yığarsan... həmin qutunu sən... allo!.. yox... bilirəm ki, bu düşük seslenir...
bağışla meni. vaxtile mən hedsiz dözümlü idim... "
hönkürür.