+7 əjdaha
5. bu dəqiqə izləyib bitirdiyim film. təəssüf ki həyatda hər şey filmdəki qədər asan olmur. yəni bəzi insanlara dərs vermək bu qədər asan olmur. saxta ölə bilmirsən, belə bir plan qura bilmirsən. nə isə. filmin adını çox eşitmişəm. hətta bir neçə dəfə e2`də filmin fragmanını izləmişəm. hansı vaxt olacaq bilmişəm ancaq o vaxt bu filmə baxmamışam. insan bundan betər olduğunu bildiyi şeyləri xatırlamaq istəmir. qəribə bir aşağılanmışlıq, əziklik duyğusu gəlir. mən heç vaxt məktəb haqqında danışmıram məsələn. danışa bilmirəm. adi vaxtlarda məsələn sözlükdə olanda özümü normal hiss edən biri olaraq məktəb söhbəti açılanda, hardasa məktəb sözü oxuyanda əzilirəm. sizə izah edə bilmirəm bu hissi. onsuz birinci dəfədi fizikadan filan kənar bir şey yazıram. bəlkə bu entry formatı pozacaq ancaq bir dəfə üzrlü sayın. * hətta oxumadan keçin autizm xəstəsi deyiləm. xəstə belə deməyək autizmə. bu niyə xəstəlik olsun axı? sadəcə daha fərqli beyinə sahib insanlar var. daha fərqli düşünə bilən və s. bunun adı niyə xəstəlik olsun? nə isə. autist deyiləm. uşaqlığım haqqında çox şey xatırlamıram (4-5 yaş filan) ancaq aşağılanmaq hissini yaxşı xatırlayıram. həyətdə hər kəs bir oyun oynayardı ancaq heç cürə məni aralarına almazdılar. topu yaxşı vura bilmirdim, yəqin yaxşı gizlənə bilmirdim və s. ya da kənardan nəsə söyüşlü zarafat edirdilər. ailəm dəfələrlə qonşularla qırğın edib bu səbəblə. aralarına almırdılar. sonra məktəb başladı. birinci ildən sonra hər səhər ölmək istəyirdim. təsəvvür edin 7-8 yaşında uşaq ölmək istəyir. məktəbləri bilirsiz. səhərlər uşaqlar məktəb həyətində yığılıb himn oxuyur. sonra müəllimlər öz siniflərini sıra ilə sinifə aparır. məktəbə anam aparırdı. həyətdə görünən kimi hamı gülməyə başlayırdı. heçnə etmirdilər çünki anam var idi. sinifə qalxan kimi şillələr, təpiklər, söyüşlər havada uçuşurdu. partanın üstünə zorla çıxarılmaq , partanın arxasında ağlaya-ağlaya qaçmağa çalışmaqdan daha az alçaldıcı idi. məktəbin çıxışında yenə məni anam gözlədiyi üçün şillə-təpik fasilə verirdi. (deyinmələr isə heç vaxt bitmirdi. bütün qohumlar deyinirdi. paltarlarını özü geyə bilmir, corablarını tərs geyir, evdən kənarı tanımır. buna necə tərbiyə vermisiz?) sonra səhər yenə məktəb. yenə eyni şeylər. biraz böyüyəndən sonra bilirsiz ibtidai korpusdan daa böyük siniflərin olduğu binaya keçirsiz. həmin vaxt sinifdə az uşaq olduğu üçün sinifi bölüşdürmüşdülər. dua edirdim növbəti yaxşı olsun deyə. ancaq o biri sinifdə daha betərləri oldu. qapılar sınırdı mən etmişdim, məktəbdə nəsə itirdi mən etmişdim. hamsını mən edirdim çünki başıma vurub qəbul etdirirdilər. məktəbdə it yerinə belə sayılmayan mən evdə güclü olurdum. səhər yenə eyni şeylər. qohumlar qonaq gələndə ya da qonaq gedəndə yenə eyni şeylər. cəmi bir dəfə idman dərsində futbol oynamışdım. o da beş dəqiqə sonra təpiklənə-təpiklənə stadiondan qovuldum. bütün məktəb qız deyə çağırırdı. müəllimlər belə oğlanları sayanda məni nəzərə almırdı. evdə heçnə demirdim. onları vura bilmirdim. əlimi sıxırdım ancaq yumruq olmurdu. nə söyüş bilirdim, nə dava. nə dostum var idi, nə hansısa xüsusi bacarığım nə də gücüm.bunları yazma səbəbim bu filmdə ben`in yaşadıqlarının yüz dəfə çoxunu təkcə bir ildə yaşamışam. ben kimi nə drektora nə də evə deməmişəm. buğun niyə onları şikayət etmədiyimi bilmirəm. bəlkədə mən xiyar onları dost kimi görürdüm. ya da qorxurdum. ya da evdə ağlamaqdan qorxurdum. buğun nə qohumlarım, nə ailəm bunları bilmir. ən yaxın insanlara belə deməmişəm. bilmirəm bütün bunların niyə olduğunu, niyə bu qədər aşağılandığımı kim izah edə bilər. sadəcə bir şey demək istəyirəm. uşaqlara bu filmi izlədin. başqalarını aşağılamağın pis bir şey olduğunu görsünlər. bəlkə onlar başqalarına əziyyət verməz.
tanım: ağladan film. üstdəki dost demişkən hönkür-hönkür ağladan film. yalvarıram başqalarına pis davranmayın.