əzabı unudan insanlar

1. pafoslu danışmaq çox asandır. bayrağı hansısa yüksəkliyə sancıb, onunla da fəxr etmək də çox asandır. asan şeylər güc naminə əldə olunur. amma əziz yoldaşlarım siz bir şeyi unudursuz. acını! o acını ki, yaddaşımızda ilişib qalır və ondan dərs alırıq. öz ölmüş "şəhidləri" ilə fəxr edən insanımız keçmişdəki kimi eyni səhvləri edir. çünki siz ey biçarələr tarixi tarix kitablarından oxuyursuz. bəs quru cümlələr ilə təsvir edə bilən hadisənin içindəki hisslər hara yox oldu? hansı acımızı biz ədəbiyyatlaşdırmağa cəhd etdik? bəli, siz deyəcəksiz ki, qəhrəmanlarımıza aid kifayət qədər şeirlər var. amma əzizlərim o şeirlər bizlərin yaddaşındadırmı? samballı ədəbi bir əsər varmı, mənə islam istilası, monqol istilası və nəhayət ssri-nin hücumunu təsvir etsin. tarixi ədəbiyyatdan oxuyarlar, əziz dostum! öz acılarını unudub, onu ədəbiyyatlaşdırmayan və tirana sığınan xalq ölməyə məhkumdur. və bundan sonra rəsulzadə, nərimanov, əliyev və.s kimilər yenə yaddaşımızdan silinəcək. çünki heç biri var olacaq bir hərəkət etmədi. dövlət yaratmaq hünərdisə, öldürmək və başqaldırmaq ondan da yüksək şərəfdi. şərəf odur ki, o ölümü gözə ala-ala yaradıcı bir dağıdıcılıq edəsən. bizim belə bir başqaldırımız yoxdur. ona görə də ədəbiyyatımız yoxdur.

p.s:
elə yaşamalısan ki, öləndən sonra da ölməyəsən. həyatın məqsədi məhz budur. (c) cəlil məmmədquluzadə

2. Düşünürəm də ən adi gənc yaşda ölməklərin bir səbəbi olmalıdır. Cahil insan hər şeyi ürəyinə atmır, hər şeyi dərin düşünə bilmir. Yalnız düşünən adamlar problemləri öz ürəyində müzakirə edib,fikirləşir,hər şeyi ürəyinə atır. Yavaş-yavaş yığılan dərdlər sonradan əzab göydələni olur. Məkan baxımından bəlkə də istədiyimiz yerlərdə deyilik. Amma dözürük.Dözmək də işə yaramır. Əslində dözməklər üzə deyilməyən təhqirlərdir. Bizim də ürəyimizdə neçə-neçə əzab göydələnləri ucalır. Nur içində yatın cavan amma ruhları yaşlı, ziyalı, gözəl insanlar..

əzabı unudan insanlar

Yalnız deyilsən!

Yalnız deyilsən!