yeni başlayanlar için ankara aşti’dir. (bkz:aşti) soğuğun içine işlediği anda başını kaldırıp etrafta denizi aramaz isen kolay alışırsın.
*madde 1:
ankara'da deniz yoktur. deniz kenarında bir kentte bir şekilde bulunmuşsan, denizi seviyorsan, ankara'yı kısa vadede sevemeyeceksin, hiç kasma. yine de çeneni kapa, 'ankara iyi güzel de denizi yok abi bea' kabilinden düşüncelerini kendine sakla, bu muhabbetleri defalarca kez duymuş olan ankaralılar pek sevencen davranmazlar, sıcak yaklaşmazlar. baygınlık verirsiniz. yapmayın etmeyin gözünüzü seveyim.
*madde 2:
ankara'yı istanbul ile, izmir ile kıyaslamaya kalkmayın, bu da sevilmez, hele izmir karşılaştırması tiksinti yaratır. yok kordon vardı yok çiğdem vardı bilmem ne..gölbaşı'nda denize dökerler adamı allahama..
*madde 3:
ankara'da kış soğuk geçer. rüzgarı keser, ayazı süründürür. kalın giyinin, bere ve eldiven edinin; öğlen dışarı çıkıyorsanız ve geç saatlerde dışarda bulunmanız gerekecekse havaya aldanmayın. coğrafya dersinde karasal iklim için neler söylerdiniz onları hatırlayın. ya da en iyisi bir gece iliklerinize kadar üşüyün, sonra gece-gündüz sıcaklığı arasındaki büyük farklı anlayın.
*madde 4:
çinçin mahallesi denilen yere gece gitmeyin. gündüz de gitmeyin. illa gidecem ben gezerim görürüm hoplarım zıplarım' diyorsanız, en fiyakalı, en pahalı giysilerinizi giyin, telefonunuzu boynunuza asın öle gidin.
*madde 5:
ankara'da deniz yoktur. alışın
*madde 6:
elektronik malzeme, korsan cd falan arıyorsanız kızılay'da vakit kaybetmeyin, teknosa arayıp kazık yemeyin, maltepe pazarı'nı öğrenin. 'ben öğrenciyim abi' sözünü motto bilin, her alışverişte işe yarar.
*madde 7:
öğrenciyseniz, kendi evinizde kalacaksanız, bir şekilde itfaiye meydanı'na gidin, dibine kadar araştırın, az parayla süper ev nasıl döşenir görün. ya da beni çağırın göstereyim.
*madde 8:
atakule'de bir halt yok, boşuna meraklanmayın, çankaya'ya sırf atakule için tırmanmayın. ha eğer 'ben illa bozkır manzarası görecem edecem' diyip de gidecekseniz, hemen aşağıdaki botanik parkına da uğrayın.
*madde 9:
ankara'da deniz yoktur. deniz aramayın.
*madde 10:
metro'ya girin, kaybolun, ama alışveriş yapmayın.
*madde 11:
odtü, bilkent, hacettepe yahut başkent üniversitesi öğrencisi iseniz, araba almayın, otobüs ve servisi tercih edin. eskişehir yolunun her sabah yaşadığı tıkanıkta tuzunuz bulunmasın. sizin yüzünüzden sınava geç kalmayayım. lütfen.
kaybolursanız kimseye asla ve kat-a yol sormayın. sorduğunuz her yüz kişiden kırkı gitmemeniz gereken yönü, otuzu bambaşka bir tarafı gösterir, kalan otuz da bilmiyorum abi ben buraların yabancısıyım der.
karanfil sokak'ta sağlık bakanlığı nerede diye sorarsınız, adamı kocatepe camii'ne çıkarırlar, yapmadıkları şey değildir. harita edinin.
*madde 14:
o.d.t.ü 'lü değilseniz, o.d.t.ü. kampusüne girmeniz, alcatraz'dan kaçmanız kadar meşakkatli bir meseledir, bunu bilin. israrcı iseniz, risk alın ve güvenpark'tan kalkan o.d.t.ü. minibüslerinden birine binin, kampüse girişte kimlik soran görevli minibüse girdiğinde, kendinizden emin bir şekilde adamın gözlerine 'sen benim kim olduğumu biliyor musun' bakışı atın. işe yarayabilir.( düzenleme: ne yaparsanız yapın, gerekirse ormana dalın girin ama kimlik diye topkek ambalajı, kupa sekizlisi göstermeyin)
*madde 15:
ankara'da deniz yok. yok işte, yok!
*madde 16:
ulus pek sevilen bir yer değildir. eski meclis binasının burada bulunması ulus'u güzel kılmaz. zamanla göreceksiniz ki, ulus'u hiçbir şey güzel kılmaz, kılamaz; olamaz. ulus'tan ve arka sokaklarından uzak durun.
*madde 17:
en popüler buluşma mekanları olan kızılay gima'yı ve dost kitabevini'ni öğrenin.
*madde 18:
tunalı hilmi caddesi demeyin. ankaralılar -muhtemelen hilmi'nin güzel bir isim olmadığını düşünüyor olduklarından-doğrudan tunalı derler. siz de tunalı diyin.
madde 19:
ankaragücü taraftarı çirkef ve kalabalık, gençlerbirliği taraftarı az sayıda ve enteldir. kalabalık bir ankaragücü taraftar grubu görürseniz sakının. laf atarlarsa karşılık vermeyin. toplayıp peşinizden koşturabilir. büyükşehir belediyespor'un taraftarı yoktur, olduğunu iddia eden olursa gülün geçin. nanik yapın.
*madde 20:
"boş yere ağlama, kalbini bağlama, ankara kızlarına" şarkısını öğrenin, sık sık söyleyin.
*madde 21:
ankara'da en güzel mevsim sonbahardır. tadını çıkarın.
*madde 22:
trafikte taş düşemez ama milletvekili çıkabilir. kırmızı ışıkta sizi bekletebilir. hazırlıklı olun.
*madde 23:
gazi üniversitesi'nin i.i.b.f dışındaki bir
fakültesine gidecekseniz temkinli olun, eli tespihli takım elbiseli tiplerle saçınız, sakalınız, küpeniz üzerine bir konuşma yapmaya hazır olun. adamlar la papaz olmayın.
*madde 24:
gece ondan on birden sonra sokaklarda kimseciklerin kalmaması normaldir, kimyasal bomba neyin atılmamış, insanlar sığınağa kaçarcasına bir anda ortalıktan kaybolmamışlardır, olağan bir durumdur bu. sakin olun, panik yapmayın.
35. 5 ildi yaşayıram bu şəhərdə, hələ bezdirməyib. boz şəhərdi, qaranlıq şəhərdir, hətta axşam 11-də ən mərkəzi küçəsi (karanfil sokağı) qaranlıq olur, olan-qalan pubları da bağlayırlar bir-bir. yayda saya biləcəyiniz insan sayı 2 dəfə azalır, yaş ortalaması 2 dəfə artır. cem adrian mahnılarının şəhəridi eləbil. kimdən soruşsan atan nə işləyir, hamısı deyir məmurdu. bura xoşbəxtlik axtarmaq üçün gəlinməz, amma bədbəxtlikdən qaçmaq üçün ideal şəhərdi, qısa vaxt içində sağaldır. gəzməyə gəlsəniz, anıtkabir, estergon kalesi, altınpark, harikalar diyarı və sözsüz m.ə.rəsulzadənin qəbrini ziyarət etmək lazımdı.
89. türkiyədə təxminən 5-6 şəhərdə olmuşam, hamısı çox gözəl yerlər idi məkan görünümü olaraq, kamusal alanlar olaraq, təbiəti olaraq. ankara içlərindən bu cəhətdən ən aşağı olan bir yerdir mənim üçün, amma ən çox ankaranı sevirəm. bağımlılık yaradır. izmirdə, kütahyada 1 gün qaldıqdan sonra ankara üçün darıxdım. hamısı ankaradan çox gözəl yerlərdir, amma ankara necəsə haliyeti ruhiyeme daha çox xitab edir. istər kampüsdə, istər tunalıda, istər gecələri konur sokakda, istər seğmenlerde elə bir hava var ki, daha çox yalnız hiss edə bilirəm. izmirdə gəzirsən, karşıyaka falan hamı gülür, əylənir, neşelidir. burada hərkəs yalnızdır eləbil ki. altındağ tərəfləri sevməm, işim olmadıqca da çox getməm o tərəflərə. bahar gəlməsini istəmirəm, baharda hamı devrimde çimlerde falan oturacaq dostlarıyla; mən də ya tək sigaramı içe içe uzanacam, ya da gecələri onunla gezeriz, gündüzləri o da pek sevməz. hep gece buluşuruz yurt önündə.
ankarada iki ən sevdiyim xatirə var: 1) teras barda içib, gecə gizlicə azərbaycanlı tanışımın yurduna girib orada qaldığımız gecə
2) kampüs qarla dolduğu gün yurtlar arası kartopu savaşı vardı. qatılmaq istəmədim, əlcəyim falan da yox idi zatən. savaş bitdikdən sonra ikimiz getdik devrimə, saat 12 falan. hava buz kimi, stadyon buzdu, heçkəs yoxdu. o da əlcəyin sağ əlini mənə verdi, sol əlini özünə. ezginin günlüğü- ay kız açdıq. mənim sigaram bitmişdi, o verdi, yaktık və uzandıq buzda: göyə baxırıq. sonra hər yerimiz islanmışdı və xəstələndik *
:d
87. "kendinde olmayan bir güzellik varmış gibi davranmayıp, vasatlığını samimice veren bu delikanlı kardeşim ankara, sabahları güneş yerine yağmur gönderen gökyüzünün altına en çok yakışan şehirdir."
15. boz şəhər deyilib sevilməsə də, dənizi olmasa da, çoxlarına sıxıcı gəlsə də sözaltı sözlüyün düşünülüb, planlaşdırılıb, həyata keçirildiyi şəhər olaraq həmişə sözlük üçün öz dəyərini qoruyacaq olan şəhərdir. bir növ sözaltı sözlüyün memleketi.
1. türkiye cumhuriyyetini paytaxtı. beş ilimi verdiyim şeher görülecek demek olar ki heç bir yanı yoxdu ya da bele deyim bir güne bezi köhne binaları, atatürkün movzaleyin, ve başqa bezi yerleri gezib bitire bilersiz. qohum, tanış gelende işiniz çox çetindir gezdirecek demek olar ki bele ferqli yer yoxdu asanlıqla sıxıla biler o adam. amma ankara bir başqadır, yaşamaqa, oxumaqa, sakitliyine.
88. 11 il yaşayıb 2000 dən çox insanla tanışdığım ( bəli, saydım ) demək olar ki hər yerdə tanıdığım biri olan, ən çox şəhəri tərk edən yollarını sevdiyim , ən nəhayətində qurtulduğum, gəncliyimi yaşadığım, Türkiyənin tamamən stratejik paytaxtı olan şəhər. Buz kimi Eymir gölü yürüyüşü, odtü kampüs, bilkent tepe, bilkent kampüs, atakule, anıtkabir, 50.yıl parkı, kurtuluş parkı, anıttepe koşu yolu, emek yeşiltepe, tepe prime, 96lar üst geçidi, ahmetler, taş bina, ankara kalesi, konur sokak, gençlik parkı, çaldıran, hayyami , germeç, ted kütüphane, bilkent station, hayat sokağı, siyasal, harikalar diyarı, hug, aşkabat 7, sıfır bir, macfit armada.. adı səsləndiyində həyəcanlandığım , angina pectoris hissetdiyim, anılarımı ağlıma gətirən, iqlimi kimi sərt olan istər insanlar olsun, istər məkanlar , istərsə də mənim baxış pəncərəmdən yaşadığım qan donduran hekayələrdən sonra özümə çətin gələ bildiyim şəhər.
80. sakit şəhər e özü də.sakitə bax hələ bir.düz deyirsiz hər gün terror bakıda olur.ankara dəhşət sakit,yaşanası şəhərdi.nə bomba partlayir,nə də insanlar ölür orda.nəinki ankara,türkiyənin istənilən şəhərində yaşamaq dölbeyinlikdi.ankarasından tutmuş hakkarisinə qədər.evdən çıxarkən geri qayıdacağının qarantiyası olmayan ölkədə yaşamaqdansa,azərbaycanda səfil,amma sakit yaşamaq üstündü.lap belə terror olmasın.küçədə hansısa xiyarın gülləsinə tuş gələ bilərsən,günün günorta çağında bıçaqlanıb olan qalan pulların oğurlana bilər.saymaqla bitən deyil belə rəzilliklər.qısaca,türkiyədə yaşamaqdansa azərbaycanda səfil,amma təhlükəsiz yaşayaram
mahnısını qulaqlığınızda arxa fonda qoyub yol gedərkən ətrafa baxırsınız və bu şəhərdə nə qədər dostlarınız olsa belə, nə qədər istəyəndə oturub danışa biləcəyiniz rip kimi insanlar olsa belə qəlbinizin dərinliklərində "sikim içini! yenə təkəm burda!" sədaları oyandıran şəhər. sakarya caddesinə keçərsən, insanların sifətinə baxmaq istəməzsən, ürəyin bulanar, tez qaçarsan favori barına ya da kafenə. pivəni yavaş-yavaş içərsən ki, insanların arasına dönməyəsən. insanlar çoxaldıqca tək hiss etdirir ankara. hoş, az olsa da fərqi yoxdur, marjinallıq eləmirəm. mizantrop oluram be sözlük. 5 aydan bəri başlayan ciddi psixoloji dalğalanmanın və çöküntünün iliklərimə işlədiyini hiss edirəm. içimdə ikinci bir şəxsiyyət oyanır. məni məndən qurtara biləcək. mənə və başqa hamıya yad olan insan doğulur. bu insanın məni öldürməsindən qorxuram.
20. "ala nə darıxdırıcı yerdi" deyirsən təzə təzə gələndə,bir bahçeli 7.cadde birdə karanfil sokak, bu qədər balacadı fikirləşir adam,kızılaya bu yay gətirilən tur avtobusuyla bəlkədə gəzib qurtara biləcəyin,nəbilim ala türkiyəyə sənəd sünədnən gələnlərin mütləq dəydiyi,poğaça yerinə poça yazılarının olduğu,özünəxas oyun havaları,çinçini,nazirlikləri,ildən ilə bahalaşan ego avtobusları,melih gokceki,19 mayıs stadionu,hələ daha nələri olan şəhər.iş orasındadıki getmək istəyirsən gedə bilmirsən gəlmək istəyirsən gələ bilmirsən,nətər vurulmuşamsa anqaraya özümdə bilmirəm.nəysə çoh ii oldu çohta güzel ii oldu
66. 4 ilden biraz artıqdır ki, meni övladlığa götüren şeher.
isine bilmirem sene, ankara. ne seve bilirem seni, ne de sevmeye.
4cü ildir ki yeni ilimi seninle keçirecem. soyuqda da yandırırsan, istide de. gece de, gündüz de. 4 il evvel nece yad idinse indi de o qeder yadsan. isiden olmadı seni mene.
4cü ildir ki, ehtiyaclarımı qarşılamaq xaricinde dahasını istemirem bele senden. sen hardan bilesen ki, herden bezi adamları yanında olmasını, başqa yoxluqlara deyişmek isteyi nece duyğudu. hardan bilesen ki, elini atanda çatmayanlar seslerle, görüntülerle ve xatirelerle evez oluna bilmir heç vaxt. o qeder adamın yükünü daşıyırsan ki, daşlaşıbsan. seliqeliliyinden, resmiliyinden, temizliyinden, böyüklüyünden, gözbağlayıcı gözelliyinden mene ne? sen heç vaxt meni dinlemek istemedin ki.
4cü ildi ki, saniyelerimi sayıram.
saat taxmadım ki belke xoşbext olam. hamıdan vaxtı soruşdum.
başımı qatmağa çalışdım ki, xatırlamayım seni, her an gözümün qabağında idin.
ele bir dost vermedin ki mene, birlikde söyek sene, yetim kimi baxdım mene, kimsesiz kimi deyil. pis verdişler verdin mene. ilk geldiyim gün ağladığım o yastıq parçasındakı qayğısızlıq izlerinin bugün sesini qulaqcıqdakı yadlara deyişmeyimden bir ferqi yoxdu ki. dünen gözümün qarşısında mene gösterdiyin yetkinleşme dersinin bugün mene özümü sorğulayıb xroniki depressiya vermesinden başqa ne qazandım ki senden? dünen sayende itirdiyim o deyerler, feda etmeye deymezdi ki, ankara. bunu anlamaqçün gec oldu, ancaq seninle bir yerde anladım. sayende anladım.
sayende özümü yaşlanmış hiss eliyirem, ankara. sayende deniz kenarında dinlemekçün hesretle yığdığım mahnılar sıralanıb dururlar. sayende o qeder baxımsızlaşıram ki, ankara, simamda yeqin bir çox şeher ehlinden ferqli olaraq, bütün yükünü çekirmiş kimi cizgiler iz qoyub, ankara.
bilirem, günah mendedi. belke de günahı boynuna yıxmağa kimse lazım deyil. ancaq yaşıdlarımı gördükce, onlara münasibetini gördükce qısqanıram, ankara. ne eledim ki sene, bunlara layiq olacaq? niye gecelerimi tavandakı zil qaranlığa qerq elemekden doymursan, niye dinlemeye çalışmayıb meni, üstüme gelirsen günden-güne, ele sertsen ki..üşüyürem, ankara, çox üşüyürem.
kişiler ağlamaz, ankara. kişiler xoşbext olar, kişiler güclü olar, kişiler xoşbext olmaqçün hemişe sebeb taparlar, kişiler qürurlu olarlar, kişiler ancaq son hedde birilerine qarşı çıxarlar, kişi ağır olar..niye meni böyüdürsen, ankara? istemirem seni. sayende, istemirem seni. nadanam men, ona göre. mene heç sebebsiz xoşbextlik vermedin ki sen..sayende şeylerle barışmağı öyrendim..sayende qıcıq olmağı, üzsüz olmağı, kinliliyi öyrendim..sayende yolun soluna, sağına baxanda birileri üçün ölmemem gerekdiyini xatırlatmam gerekdi özüme..sayende sevgisiz, qayğısız ve meqsedsiz yaşamağı öyrendim, ankara..sayende üzüne bele baxmaq istemirem, utancımdan.
sevdir özünü mene, ne olar. sevdir. bir yolu olmalıdı axı. yalvarmağı ne vaxt öyrendim men? yatağının başında duracaq biri olmadığını nezere alıb, xestelenmemeyi ne vaxt öyrendim men? aclıq-toxluq duyğularımı ne vaxt itirdim men? ne vaxt bele kirli oldum? ne vaxt bele bitkin oldum? ne vaxt küsdüm her kese? ne vaxt senden elimi üzdüm bilmirem ki. övlad olsan sevilmezsen. bu il mene şaxta baba ile biraz edeb, biraz xoşbextlik, biraz qayğı, biraz sevgi, biraz da feyxoa getir. çox mu şey isteyirem?
68. soyuğu ilə məşhur olan şəhər, türkiyənin paytaxtı. bakı üçün belə darıxmanıza səbəb olan, depressiv, extra kədərli, ayıq başla çəkilməyən şəhər. kampüsün olmazsa yaşanılmayacaq, sıxıcı məmur şəhəri. ankaraya təhsil almaq ya da yaşamaq üçün gələcəksinizsə, məsləhətləri eşidin, gəlməyin. (baxma: sonrakı peşmançılıq fayda vermir ) papaz rock bar və odtü kampüsü üçün biraz sevilə bilər.
65. gözəl ölkəm türkiyəmin paytaxtı ancaq ölkəmizə gələn xaricilər ölkəmizin paytaxtını istanbul sanır.atatürkün və məmməd əmin rəsulzadənin qəbirləri vardır bu ölkədə allah hər ikisinədə rəhmət etsin.
63. ürəyimin bir hissəsini qoyduğum gözəl şəhər. ankara. qış fəslinin bu qədər yaraşdığı ikinci bir şəhər daha yoxdur məncə. buz kimi havasına, sürüşüb ən yaxşı halda qolunu-qıçını sındırmaq təhlükəsi ilə qarşı-qarşıya qalmaq bahasına da olsa qış fəslini yalnız bu şəhərdə yaşamaq istərdim. həftə sonları bir kahvaltı məkanında pəncərənin kənarında oturmuş, əlimdə qəzetim, qabağımda incəbelli stəkanda çayım, qarşımda sevdiyim dostlarım... ləzzətin, xoşbəxtliyin əsl adı budur... ah ankara, şairin dediyi kimi- iyi kalpli üvey ana... ürəyimin bir hissəsini səndə qoydum gəldim. eyni zamanda bu qədər doğma və bu qədər yad görünməyi necə bacarırsan?
quş qəfəsinə bənzəyən otağımda gecələri işıq yandırmazdım. qar yağanda pərdələrimi açardım və o qarın işığı gündüz kimi otağımı işıqlandırardı. yuxu kimiydi hər şey. bir daha o evdə, o qırmızı pərdəli quş qəfəsində olmayacağım üçün üzgünəm, amma o zamanlar o anların dadına doyunca vardığım və xatirələri yaddaşıma həkk elədiyimə görə də özümü şanslı hesab edirəm.
kofe-poğaça ikilisi ilə ayrılmaz dost olduğum hacettepe kampüsləri, hamamönünün özünəməxsus qoxusu (gözləmə və kömür iyi), dostlarımın nədənsə həmişə qaranlıq amma xoş evlərində gecələmək, sabahlara kimi içib söhbət eləmək, dərdləşmək, darıxanda özümüzü zibildən ayaq qoymağa belə yer tapmadığımız küçələrə vurmaq... hamısından ötrü çox darıxdım. bu da ömrün gözəl bir səhifəsi idi.
ən qısa zamanda görüşmək ümidilə, köhnə dost. məni bağrına basacağın günü iplə çəkirəm.
34. ən gözəl yeri ankaraya dönüşüdür. illərdi gedib gəlirəm hələ də adiləşməyib geri dönüş həyəcanı, hər avtobusa minib gedəndə ilk həyəcanı yaşayırsan *
gərdək gecəsi kimi çıxdı aq
.
birdə ki, dəfələrlə demişəm, yenə deyim, tam bir asosiallar şəhəridir ankara. rahatsan orda, hamı asosial olduğu üçün evdə oturanda narahat olmursan ki ' dışarıda ne sikişler dönüyor' -*
siz de benim gibi,
günleri
sevgiyle isteyerek
değil de, takvimden yaprak koparır gibi gerçek
bir sıkıntı ve nefretle yaşadınızsa, ankara güneşi sizin de
uyuşturmuşsa beyninizi, ata’nın izinde
gitmekten başka bir kavramı olmayan
cumhuriyet çocuğu olarak yayan,
pis pis gezdinizse
hergele meydanı’nda, bu sarı ve tozlu alan
iğrendirmediyse sizi,
bir taşra çocuğu sıfatıyla özlemeyi bilmiyorsanız denizi,
kaybettiniz.
oysa,
aynı hergele meydanı’nda,
gölgede on beş, güneşte yedi buçuğa tıraş eden
berberleri görmeden
yalnız renkli yanını yaşadınızsa hayatın
ver hergele ve beygir olduğunu duymadınızsa atın,
sakalı uzamış seyyar satıcılara kese kâğıdı satmadınızsa,
içinde süt ve salebin olmadığı “dondurma
kaymak”tan tatmadınızsa
kazandınız.
en bayağı ve en müstehcen
romanları kiralamak için gecesi beş kuruşa,
samanpazarı’na çıkan yokuşa
değil de sağa sapın.
etiler’in at oynatmış olduğu
ankara’da
90. Demirəm evimdir, çox maraqlıdır. əsl metropol. çünki içində hər cür insan var.
hər halda ölkənin ən keyfiyyətli və uzunömürlü sənət fəaliyyəti həmişə buradan başlayıb. Pentagram, manga, eightyfour, battery doll, tnk, zakkum, ... Ən yaxşı səhnə təhsilini də verən Ankara Dövlət Teatrı Hacettepe Universitetinə bağlıdır.
Görməli və görülməli yerlər məhduddur, lakin bu, insanın ruhunu əbədiləşdirir. onsuz da hər şey Çankaya mahalının sərhədləri daxilində qalır. Kampüsler, seçkin parklar və dərələr... yeri Çankaya gecə həyatı təqdim edir. Dostlarınız və sevdiklərinizlə dar, qaranlıq küçələrdə dolaşdığınız zaman “Mən burada əbədi yaşaya bilərəm” hissini yaşayırsınız.
qış həqiqətən soyuq olardı. Son bir neçə ildir ki, soyuq olmayıb, amma bu hələ də isti olması demək deyil.
Qışda ediləcək ən yaxşı fəaliyyət səhər saatlarında Kurtuluşdakı sənətkar restoranlarından birində mərcimək şorbası içməkdir. bol limon və isti şorba isinir. oradan isə Cebeciyə piyada getməlisən. Bu yeganə düz yoldur. lol.
Bulaqlar yağışlı olduğu üçün çöldə oturmağı unut. Şəkər deyilik desən də, ərimərik, yaz yağışı sənin düşündüyün kimi olmur. Əvvəllər may ayının ortalarında bitən yağış indi ancaq iyunun ortalarında kəsilir.
Ankarada ən çox sevdiyim fəsil yaydır. çox çəkmir. inanılmaz dərəcədə isti deyil. çox vaxt stulumu götürüb Ahlatlıbelə gedirəm. Digər parklara nisbətən daha az izdihamlıdır. Artıq uşaqlığımı Çankaya-Gölbaşının yaşıllığında keçirmişəm. Hətta mən mamak, Keçiören, Altındağ, Sincan, Etimesqut kimi yerləri çox yaxşı tanımıram. insan profili kəskin şəkildə dəyişir.
kampus həyatı əfsanəvidir. Qışda qartopu döyüşlərinin son həftədə xəstələnəcəyinə zəmanət verilir. Əvvəllər bayramlarımız olurdu. daha yox. amma prezidentim Mənsur gələndən bir az da konsertlərdən narahat olduq. lakin konsertlərin keçirildiyi yerlər ümumiyyətlə çox da qorxulu deyil.
Söhbət əyilmiş dərə, millət və gənclik parkı üçbucağından gedir.Melih Gökçek zamanında axşam saat 22-dən sonra ictimai nəqliyyat deyə bir şey olmadığı üçün əyilmiş dərədəki seyfi cızmışdım. gecə həyatı çox rənglidir. Bizdə pavilyondan pavilyona gec mikroavtobuslar gəlir. onların yeganə rəqibləri sənindir. Onların çox elit sürücüləri var. halbuki hamını “bacı” kimi görmələri gəncliklərinin şöhrətidir.
Evimi hamı kimi sevirəm. Axı hər küçənin ayrı bir xatirəsi var.
77. uzun müddət yaşadığım şəhər. ilk aşiq olduğum, dost bildiyim insanlardan ən böyük xəyanətləri gördüyüm, həyatı öyrəndiyim şəhər. hər nə qədər nostaljik baxımdan mənim üçün mənası böyük olsa da, ümumi olaraq gözəl bir şəhər olduğunu söyləmək çətindir.
64. an etibarile duman altında qalan şeher..olduqca nostaljik bir hava var, şeher 50 il geriye dönmüş qeder sakit ve romantikdir..pampiniformisin de xatırlatması ile balkona çıxıb oturdum biraz, elimde isti kofem..şaxta var, amma seyr etmeye deyer, 2 bina sonrası görsenmir..küçe lambasının işiğında duman parçacıqları siqaret tüstüsü kimi qıvrılır, süretle axıb gedir..şeherin havası, insanları da uyuşdurub sanki, bu gün daha az sesli geldi mene ankara..dumanın kesinlikle çox yaraşdığı şeher..
17. əlimdə habertürk və taraf alıb ankara kulesində təmiz havada gəzet oxumaq imkanı əldə etdiyim gözəl şəhər, bir də kulenin ətrafındakı otluqda qaçış imkanı da var..
74. içində gəzməsəm də, avtobusla iki dəfə keçmişəm. belə cazibədar filan deyil, sakit, səliqəli şəhər təsiri bağışlayıb. hündür binaları filan da gözümə dəyməyib. türklərə "bizim başkent sizinkine yüz basar", "bizim başkent sizin başkenti döver" deyirdim, razılaşırdılar. deyirdilər ki, "sadece başkentiniz ama, diğer şehirleriniz değil". mən də razılaşırdım
28. 1 il yaşayıb sonra istanbula getdikdən sonra dəyərini daha çox anladığım, çox darıxdığım şəhər. özünəməxsus bir havası var. cəbəci, atatürk yurdu, başkent simit, leman, gölbaşı və o vaxtları pulsuz və kontrolçu gələcək deyə həyəcanla dolu yol getdiyimiz banliyöləri... eh ankara.
60. ekşidə bir yazar təxminən belə bir entry yazmışdı ki,ilk defa gelenler kendiyle şemsiye falan getirsin,hatta varsa yüzme yeleği getirsin -* açılımı isti günəşli bir gündə qəfil yağan 10 dəqiqəlik leysandan sonra özünüzü gölün ortasında taparsınız.və bura daş qoyanı yad edərsiniz.melih başqan da çıxıb deyər ki "londrayla yarışıyoruz efem".la sən get kanalizasiya sisteminə əl gəzdir birinci.get nəqliyyat sistemiylə əlləş biraz.10 dəqiqə yağış yağanda göl olur bura.londonla yarışırmış kişi.
67. hal hazırda qışın ilk qarı bu gri şeheri ağ renge bürümüşdür. tebietin bu möcüzesini gece vaxtı qaranlıq otağımdan sakit, kimsesiz küçelere baxaraq seyr etmeyim mende bu şehere keçici bir sevgi oyatmışdır.
30. insanları bir bütün meydana gətirmiş yeganə şəhərdir sanaram yer üzündə. hər yer soyuq və darıxdırıcı. insanların sifəti asıq. bir keşmekeşlik. həddindən çox rəsmi olub, rəsmi mecraların həddini bilmədiyi şəhər. çox darıxdırıcıdır.
53. 4 il yaşadığım halda çox az yerini tanıdığım qəribə şəhər. halbuki istanbul eləydi? tanıdın tanımadın, işin oldu olmadı hər yerinə girib çıxırdın.
Yenə də ankara başqa şəhərdi, hansısa bir qüvvəylə insanı özünə bağlayır, istər istəməz duygusal bağ yaranır insanda. siz siz olun ankarada aşıq olmayın, eşqiniz cəhənnəm, ankaraya olan bağınız qopmaz sonra, hər dəfə yadınıza düşdükcə boğazınızda qəhər düyünlənər. http://www.youtube.com/watch?v=5XZKZvQRARE
)