1. gündüz çağı işləyən insanların vaxtıdır. sistemin gur işləyən bir vaxtı. gecə isə sistemin söndüyü vaxtdır. insanlar gecə ikən sevişər, intim həyatlarını bərkidər, küçələrdə axın azalar və daha çox insan bir-birini görüb tanıyar. çünki artıq gündüzün "kalabalık"-lığı, tələskənliyi yoxdur. iş vaxtının limitlərindən uzaq bir zaman. hətta dinlərdə belə , gecələr şər qüvvələrə aid olar, bütün pisliklər gecə oyanar. şeytanın vaxtı sayılar. insan gün ərzində etdiklərini məhz gecə sorğulamağa başlar, ona görə də şərin gecəyə aid olunması bu səbəbdir ki, insanlar gecələri düşünməyə yox (baxma: şübhə), yatmağa sərf etsinlər.
gecənin sakitçiliyi musiqiçilərin, şairlərin, incəsənət adamlarının ən çox aydınlandığı vaxtdır. çünki ətraf qaranlıqdadır, üstünlük üstəki hisslərdə yox, daxildəki hisslərə yönəlir. artıq içimiz görməyə başlar.